“Meisjes zoals ik zijn getroffen door de oorlog”

De 20-jarige Hadija* uit Nigeria werd vijf jaar lang gevangen gehouden door terreurorganisatie Boko Haram. Ze was pas 15 jaar oud toen ze werd ontvoerd en gedwongen om te trouwen met een Boko Haram-strijder. Op 16-jarige leeftijd kreeg ze haar eerste kind. Kort na de geboorte van haar tweede kind werd haar man gedood bij een aanval. Ze zag haar kans en ontsnapte met haar pasgeboren baby.

“Op een maandagochtend viel Boko Haram onze stad aan. Samen met mijn familie probeerde ik te ontsnappen. Onderweg stierf mijn moeder, dus ik bleef samen met mijn zusje achter. Boko Haram vond ons en nam ons mee naar een kamer waar we samen met een groep meisjes een maand lang werden opgesloten,” vertelt Hadija*.

Uitgehuwelijkt voor € 50

“Daarna werden we naar een nabijgelegen stad gebracht, waar we 15 dagen werden vastgehouden. Ze gaven ieder van ons 20.000 Naira (ongeveer € 50). We dachten dat het een geschenk was, maar het was onze bruidsprijs. Mijn zusje en ik werden gedwongen om te trouwen.”

“De lokale fractie van Boko Haram had een meningsverschil en splitste zich op in twee groepen. Ik werd naar de ene groep gebracht en mijn zusje naar de andere. Sindsdien heb ik haar nooit meer gezien.”

Een groot verlies

“Ik verhuisde naar een nieuwe locatie waar we in een grote greppel verbleven. We hadden geen beddengoed of matten – we sliepen gewoon op de grond – en het was erg koud. We waren altijd onderweg. Het leger bombardeerde ons voortdurend, dus het was niet veilig om op één plaats te blijven.”

“Ik heb twee kinderen uit mijn huwelijk. Ik was 16 toen ik mijn eerste kind kreeg. Mijn man stierf twee en een half jaar geleden bij een bomaanslag. Na zijn dood werden we terug naar onze woonplaats gebracht. Toen we daar aankwamen kwam ik erachter dat mijn vader was omgekomen bij een bomaanslag. Ik was er kapot van. Ik had mijn beide ouders verloren.”

De ontsnapping

“Ik heb daar een jaar doorgebracht totdat ik samen met twee andere meisjes kon ontsnappen. We maakten vaak grapjes over ontsnappen, maar uiteindelijk kwamen we erachter dat we dit allemaal echt meenden. Om ongeveer 3 uur ’s nachts wisten we te ontsnappen.”

“We hadden een jongen 1000 Naira (€ 3 ) gegeven om ons te helpen bij het oversteken van de rivier. Zonder zijn hulp konden we niet oversteken omdat we kinderen bij ons hadden. Boko Haram heeft mijn oudste kind van me afgenomen toen mijn man stierf en ik kon niks doen om hem terug te krijgen.”

“Onderweg was er geen water om te drinken. Het enige dat we aten was Aduwa (zaadjes). Het duurde een week voordat we in een nabijgelegen stad aankwamen. Daar ontmoetten we het leger.”

Vrijlating

“De soldaten ondervroegen ons heel lang. Ik heb een week in de plaatselijke kazerne doorgebracht en later brachten ze ons naar een andere kazerne, waar we een maand bleven. Toen we werden vrijgelaten gingen de andere twee meisjes terug naar hun geboortestad om hun ouders te zoeken.”

“Omdat ik mijn beide ouders niet meer had, vroeg ik me af of ik terug kon gaan naar de stad waar ik was opgegroeid. De soldaten vertelden me dat ik daar niet heen kon en brachten me naar een kamp in Borno.”

Achtergesteld

“Al die tijd dacht ik bij mezelf: ‘Wat is het nut van het leven? Ik ben ontvoerd en misbruikt door Boko Haram. Ik heb geen idee waar mijn zus is. Mijn jongste zoon stierf nadat ik in dit kamp was aangekomen, dus ik ben hier nu helemaal alleen. Het is erg moeilijk.”

“Degenen die teruggekeerd zijn uit de bush worden minder geaccepteerd in dit kamp. Ik heb al heel lang niet gegeten. Ik ben het gewend om honger te hebben, maar ik vind het niet leuk om bij de buren te moeten bedelen.”

“Ondanks de vooroordelen ga ik met iedereen in het kamp om. Ik praat met anderen over mijn problemen. Ik heb een klein matrasje in mijn kamer waar ik kan slapen en uitrusten. Op deze manier ga ik met dingen om en probeer ik de uitdagingen aan te gaan die op mijn pad komen.”

Dit doet Plan

Plan International steunt gevluchte of vrijgekomen Boko-Haram meisjes bij het verwerken van hun trauma’s. Op een veilige plek krijgen de meisjes psychosociale ondersteuning en medische zorg. Ook kunnen ze hun school weer oppakken of een vakopleiding volgen zodat ze in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Deze vorm van zelfredzaamheid draagt ook bij aan een mogelijke hereniging met hun families.

Er zijn kantoren geopend in de ergst getroffen regio’s in Nigeria: Adamawa and Borno. Plan biedt noodhulp aan de meest kwetsbare meisjes, vrouwen en hun families. Daarnaast richt het programma zich op het beschermen en opvangen van slachtoffers van seksueel geweld.

*De naam is veranderd om de identiteit te beschermen