Mayabi werd uitgehuwelijkt, verkracht en geslagen

Twaalf jaar oud was Mayabi uit Bangladesh toen haar ouders haar uithuwelijkten aan een onbekende man van 25. Ze trok in bij haar nieuwe schoonfamilie, waar ze alles in het huishouden moest doen. Ook bleek haar man gewelddadig. Hij sloeg haar als ze iets niet naar zijn zin deed, zoals het eten niet op tijd klaar hebben. Na een jaar kon Mayabi het niet meer aan.

“Ik was twaalf en zat in de vijfde klas toen ik aan het spelen was in het veld met mijn nichtjes”, vertelt de nu achttienjarige Mayabi. “Een oudere vrouw kwam naar me toe en stelde allerlei vragen. Hoe oud ik was, hoe ik heette en waar ik vandaan kwam. Een tijdje later kwam ik thuis uit school en stond er een groep mensen voor ons huis. Het bleek dat ik moest trouwen met een 25-jarige man; de kleinzoon van de vrouw die ik eerder had ontmoet.”

Gedwongen te trouwen

“Ik kende de man niet en was nog veel te jong om te trouwen. Mijn oudere broer was het met me eens. We vertelden mijn ouders dat dit niet moest gebeuren! Toen mijn oom dit hoorde, sloeg hij mij en mijn broer in elkaar. Ik werd gedwongen met hem te trouwen en de huwelijksakte te tekenen. Mijn ouders moesten een bruidsschat betalen van 20.000 Taka (€ 200) en een fiets. Maar de fiets konden ze niet betalen.” Het komt in Bangladesh vaak voor dat ouders hun dochter uit armoede uithuwelijken. “We waren thuis met zijn zessen. Als meisje was ik toch een extra mond om te voeden.”

Verkracht

Omdat Mayabi nog niet menstrueerde, woonde ze de eerste zes maanden nog thuis. “Na mijn eerste menstruatie was er een huwelijksfeest en trok ik in bij mijn schoonfamilie. Ik was er niet op voorbereid om seks met hem te hebben. Ik speelde graag buiten en wist niks over seks. Ik had er geen interesse in, maar mijn man dwong me. Hij bond me vast en verkrachtte me.”

Geen school maar schoonmaken

“Al gauw kwam ik erachter dat mijn man verslaafd was aan gokken en drugs. En hij was erg gewelddadig. Ik moest elke dag om vijf uur opstaan om te koken voor de familie. Pas als iedereen had gegeten en de deur uit was, mocht ik eten. Ook moest ik het huis schoonmaken en zorgen voor het zoontje van mijn schoonzus en zwager. Ik had geen tijd meer om naar school te gaan. En ik had niemand om erover te praten.”

Opnieuw trouwen

Na een jaar kon Mayabi het niet meer aan. Ze rende weg, terug naar haar ouders. “Maar zij waren helemaal niet blij om me te zien. Ze hadden het huwelijksfeest en de bruidsschat al betaald en nu moesten ze mij ook nog onderhouden. Mijn ouders zagen me als een last en wilden dat ik terugging.Ik was in de war, verlegen en bang.” Toch bleef Mayabi bij haar ouders wonen. Ze had tenslotte niemand anders. “Ik ging terug naar school en kwam in de zesde klas. Maar toen ik veertien was, wilden mijn ouders weer dat ik ging trouwen. Ik schrok. Dit wilde ik niet nog een keer meemaken.”

Opvanghuis

“Op een dag liep ik terug uit school langs een buurthuis. Daar was een Plan-bijeenkomst over beroepsopleidingen voor slachtoffers van kindhuwelijken en seksueel misbruik. Dat ging over mij! Dat was mij allemaal overkomen. Ik besloot dat ik onafhankelijk moest worden, anders moest ik weer trouwen. Ik schreef me in en verhuisde naar het opvanghuis. Het hele dorp roddelde over me, maar ik trok me er niks van aan. Zij hadden me ook niet geholpen toen ik werd mishandeld.”

Leren naaien

In het opvanghuis leerde Mayabi in zes maanden tijd naaien, borduren en handwerken. Ook kreeg ze trainingen over meisjesrechten en hoe ze voor zichzelf op kan komen. “Na die trainingen kreeg ik een naaimachine, stoffen en wat geld. Daarmee kon ik mijn eigen bedrijf starten.” Mayabi besloot terug te gaan naar haar ouders. “Ik leerde mijn moeder ook naaien. Zo zag ze dat ik echt iets had geleerd en iets waard was. Langzaam begonnen mijn ouders me meer te respecteren en zagen ze in dat ze een fout hadden gemaakt om me zo vroeg te laten trouwen.”

Nieuwe naaimachine

Mayabi spaarde het geld dat ze verdiende met het maken van kleding en kocht nieuwe naaimachines. “Hiermee leer ik andere meisjes om ook kleding te maken. Inmiddels ben ik ook assistent-trainer in het opvanghuis.”

Zware tijd

“Ik heb fysiek en emotioneel een hele zware tijd achter de rug. Ik moest hard werken en werd geslagen. En ik was nog zo jong. Nu gebruik ik mijn ervaringen om andere kindhuwelijken in het dorp te voorkomen. Ik stap op de ouders af als er geruchten zijn en als dat niet helpt dan ga ik naar de dorpsleider. Zelf wil ik nooit meer trouwen! Wel wil ik een nog groter bedrijf opbouwen en nog onafhankelijker worden. Zo laat ik aan mijn ouders en de mensen in het dorp zien dat meisjes alles kunnen.”