Sylvia loopt

Hoewel het steeds beter gaat, zijn er in ontwikkelingslanden nog altijd teveel kinderen die niet naar de basisschool gaan. De school is te ver weg, ouders kunnen de kosten niet betalen, kinderen moeten werken in plaats van leren, het is niet veilig omdat de leraren gewelddadig zijn of ouders zien niet het belang van onderwijs. In Afrika alleen al gaan ongeveer 29 miljoen kinderen niet naar school, van wie meer dan de helft meisjes. Sylvia (8) uit Tanzania heeft geluk. Zij kan wel naar school. Maar cadeau krijgt ze dat niet…

In een dorp op het platteland, meer dan driehonderd kilometer van de Tanzaniaanse hoofdstad Dar es Salaam, woont Sylvia met haar moeder en stiefvader in een huis omringd door akkers. Er is geen school in het dorp, daarom loopt Sylvia elke dag naar de school van Plan een dorp verderop. Dat is zeven lange kilometers over ruw terrein, heen en weer terug. Meestal in haar eentje.

Alleen slippers

Sylvia heeft alleen slippers en soms moet ze op blote voeten verder als haar slippers teveel versleten zijn en ze nog geen nieuwe heeft. De dichte struiken en het gewas op de akkers die ze moet oversteken, schrammen haar benen. Bovendien is het oppassen voor de slangen die zich daar verschuilen.
Basisonderwijs is gratis in Tanzania, maar Sylvia’s ouders hebben amper geld voor boeken en het verplichte schooluniform, laat staan dat ze echte schoenen kunnen betalen. Sylvia heeft ook maar één schoolshirt en -rok. Daar is ze zuinig op, want zonder schoon uniform mag ze de klas niet in.

Verstikkende stofwolken

De weg die Sylvia elke dag aflegt, is lang voor een kind van acht. En gevaarlijk. Eenmaal op de grote weg wordt ze in de zinderende hitte van het droge seizoen omringd door vee en verstikkende stofwolken van passerende auto’s. In het regenseizoen verandert het stof in modder en wordt ze ondergespetterd als er een auto voorbij komt. Soms moet ze door diep water waden omdat alles is ondergelopen.
Er zijn wel alternatieve routes, maar die zijn niet veel beter. Eentje gaat langs de spoorlijn, waar geregeld treinen langs razen. Bovendien liggen er regelmatig ontvoerders op de loer. En de oude weg naast de hoofdweg is berucht vanwege de aanrandingen en verkrachtingen van tienermeisjes… Helemaal veilig wordt het dus nooit.

Eng

Als Sylvia na haar lange wandeling aankomt, moet de schooldag nog beginnen. Maar toch is ze vastbesloten, zo jong als ze is: ‘’Ik vind de weg naar school vaak best eng. Het is niet leuk. Maar ik wil wel naar school! Ik vind mijn juffen en meesters heel lief en ik wil veel leren. Dan word ik later ook juf.”
Soms loopt Sylvia samen met haar vriendin Radhia (11) naar school. Dat voelt al een stuk veiliger. Maar dat kan alleen als Radhia vrij is, want hun scholen liggen ver uit elkaar.
Net als Sylvia wil Rhadia school koste wat het kost afmaken: “Dan hebben wij het straks beter en kunnen we mensen helpen.” Maar ze hoopt wel dat er wat dichterbij een school komt. De ouders van Sylvia en alle andere ouders in het dorp hopen dat ook, zodat de kinderen de lange gevaarlijke weg naar school niet meer hoeven te lopen. De eerste stap is gezet: binnenkort komt er een peuterschool in het dorp.