Latifa is getrouwd met een vreemde

Latifa (15) uit Tanzania denkt met gemengde gevoelens terug aan haar jeugd. “Ik heb mooie herinneringen aan de keren dat ik met mijn zus speelde. We renden door de straat en gooiden met een bal. Wel hadden we weinig geld. Elke avond ging ik met honger naar bed. Thuis was het niet altijd fijn, maar gelukkig ging ik naar school! Totdat mijn vader besloot dat ik moest stoppen…”

“Om geld te verdienen verkocht mijn vader zelfgemaakte spiegeltjes op de markt”, vertelt Latifa. “We hadden niet veel thuis, maar mijn vader stuurde mijn zus en mij wel naar school. Ik deed altijd erg mijn best; maakte trouw mijn huiswerk en haalde goede cijfers. Alles voor mijn droom om kinderarts te worden. Elke dag als ik langs het ziekenhuis naar school liep, zag ik mezelf daar al met een witte doktersjas kinderen genezen.”

Onbekende man

Toen Latifa dertien was, kwam er een abrupt einde aan haar droom. ”Ik kwam thuis uit school, toen mijn vader zei dat ik niet meer terug mocht. Hij had een man voor me gevonden: Salum van 35 jaar oud. Ik zei tegen mijn vader dat ik niet met deze onbekende man wilde trouwen, maar alles was al afgesproken. Salum had een bruidsschat betaald en de beide dorpshoofden hadden toegestemd. Er was niets meer aan te doen en ik huilde verder in stilte.”

Latifa’s stiefmoeder gaf haar een paarse trouwjurk. “Ze zei dat ik er als een volwassen vrouw moest uit zien en vertelde me wat een man van me zou verwachten als we getrouwd waren. Ik begreep er niets van. Op de dag dat mijn nieuwe man me kwam halen, trok ik mijn jurk aan en wachtte. Toen trouwden we.”

Pijn en verdriet

Salum nam zijn dertienjarige vrouw mee naar de hoofdstad. “In een sloppenwijk van de stad huurde hij een kleine kamer met daarin alleen een bankje en een matras. Toen we binnen waren, deed hij mijn jurk uit en legde me op de matras. Wat er toen gebeurde deed veel pijn en voelde verkeerd. Ik was heel verdrietig.”
Latifa deed het huishouden terwijl haar man werkte als automonteur. “Alles was nieuw voor me en ik vond het moeilijk. Ik miste mijn school en vriendinnetjes.” Salum kwam steeds vaker dronken thuis. “Hij sloeg me en dwong me tot seks. Keer op keer. Ik wilde vluchten, maar ik kon nergens naar toe.”

Opengesneden

Negen maanden na aankomst in de hoofdstad beviel Latifa van een dochter. “Mijn lichaam kon de bevalling niet aan, dus ik ging naar het ziekenhuis dat Plan gebouwd had. Daar was een aardige dokter. Ze hebben me opengesneden om de baby er uit te halen. Om vijf uur ’s morgens werd Zainabu geboren. Ik was heel blij om haar te zien. Mijn man was er niet bij en keek thuis niet om naar de baby. De buurvrouw legde me gelukkig uit hoe ik voor een baby moest zorgen.”

Bedelen met de baby

Twee maanden na de geboorte kwam Latifa met de baby thuis na een controle in het ziekenhuis. “De deur was op slot en via het raam zag ik dat alles leeg was. Mijn koffer met kleding stond voor de deur.” Salum was zonder bericht vertrokken. Daar stond Latifa dan met haar baby op haar rug gebonden. “Ik wist niet waar ik heen moest en vertrok naar de enige plek die ik kende: de Burunguri markt. ’s Nachts sliep ik met de baby op de grond. Het was zo eng. Ik hield Zainabu dicht tegen me aan om haar zo goed mogelijk te beschermen. Overdag bedelde ik om eten bij de stalletjes op de markt. Ik had altijd honger. Gelukkig werd Zainabu niet ziek en op de één of andere manier lukte het ons om zo twee maanden te overleven.”

Iemand die om me geeft

Op een dag kwam er een mevrouw genaamd Happy naar het meisje met de baby. “Ze vroeg me waarom ik op straat leefde. Ik vertelde haar mijn hele verhaal en ze nam me mee naar huis. Voor het eerst in lange tijd sliep ik in een bed. Wat was ik gelukkig.” Sinds Latifa bij Happy woont, gaat het beter met haar. ”Eindelijk heb ik het gevoel dat iemand om me geeft! Ik verdien samen met Happy wat geld door op de markt kleding te verkopen. Het meeste geld gaat op aan eten, kleding en zeep. Maar ik ben ook lid van een spaar- en leengroep van Plan. Daar spaar ik voor Zainabu. Ze is nu bijna één en ik hoop dat ik haar een goed leven kan geven. Ik doe wat ik kan om haar naar school te laten gaan en ze hoeft zeker niet tegen haar eigen wil in te trouwen!”

De strijd tegen kindhuwelijken

Elk jaar trouwen 12 miljoen meisjes voordat ze achttien jaar oud zijn. Onderwijs is een belangrijke pijler in de strijd tegen kindhuwelijken. Want een meisje dat naar school gaat, trouwt later, krijgt minder kinderen, heeft een hoger inkomen en investeert meer in haar kinderen.
Plan helpt meisjes op school te blijven en zorgt dat hun families een inkomen hebben. Zo kunnen zij de opleiding van hun dochters betalen. Jongeren, ouders, dorpshoofden en leraren krijgen voorlichting over de gevaren van kindhuwelijken en het respecteren van de rechten van meisjes. Ten slotte lobbyt Plan voor betere wetgeving en de handhaving ervan.