Jyoti’s grootste wens voor India: alle meisjes gelijk en onafhankelijk

Van haar ouders mocht Jyoti (19) uit India altijd al naar school. “Ze steunen me in alles wat ik doe. En dat is best uitzonderlijk in mijn dorp.” Jyoti woont op het platteland van Hyderabad en veel meisjes daar worden van school gehaald als ze een jaar of veertien zijn.

Dan moeten de meisjes thuis meehelpen in het huishouden. Zo worden ze zo goed mogelijk voorbereid op het kunnen verzorgen van hun man, want de meisjes trouwen als ze heel jong zijn. Ook Jyoti’s buurmeisje en beste vriendin Priya kreeg op twaalfjarige leeftijd te horen dat ze werd uitgehuwelijkt. “Priya weigerde, ze wilde dat absoluut niet. Ze hield dat wel een jaar lang vol. Maar haar ouders hielden ook vol. Uiteindelijk kon ze het niet meer aan en besloot ze uit het leven te stappen… Dat was een afschuwelijke dag.”

Grote problemen in het dorp

Kort na de traumatische zelfmoord van haar vriendin kwam een medewerker van de Girls Advocacy Alliance (GAA) naar Jyoti’s school. “Een mevrouw vertelde over de grote problemen waarmee veel meisjes in ons land te maken krijgen. Zo trouwt één op de vier meisjes als ze nog kind is! Ook in ons eigen dorp kende ik veel meisjes die uitgehuwelijkt werden. En natuurlijk dacht ik meteen aan mijn vriendin Priya. Op dat moment besloot ik: dit moet stoppen.”

Een belangrijke club

Jyoti sloot zich als youth advocate aan bij de Girls Advocacy Alliance. “Mijn ouders waren niet meteen enthousiast. Wat was dat eigenlijk voor club waar ik bij ging? Ik wist het zelf eerst ook niet helemaal. Nu mijn ouders er alles over weten, zijn ze heel trots op me. Ze helpen zelfs mee.” De jongerenlobbyisten zetten zich in voor een betere positie van meisjes. “Ik heb geleerd hoe belangrijk het is dat meisjes naar school blijven gaan, ook na het afronden van de basisschool. En hoe gevaarlijk het is als ze jong trouwen. Voor hun gezondheid, maar ook voor hun vrijheid. Deze kennis delen we met zo veel mogelijk mensen; jongeren, ouders, leraren, noem maar op. Ik ben altijd goed in praten geweest en kan met de juiste argumenten heel overtuigend zijn. Maar ik spreek er met mijn leeftijdsgenoten ook op een heel luchtige manier over hoor, bijvoorbeeld door middel van een spel. Door aardig te blijven krijg je het meeste voor elkaar.”

Negatieve reacties

Toch komt het regelmatig voor dat mensen heel negatief op Jyoti reageren. “Ik hoorde over een aanstaand huwelijk van een jong meisje uit het dorp. Ik besloot om samen met mijn ouders naar de ouders van dat meisjes te gaan. We hebben verteld hoe slecht het is om je kind zo jong te laten trouwen. Bij jong trouwen hoort namelijk ook vaak: een baby baren terwijl je lichaam daar helemaal nog niet klaar voor is. De ouders wilden van niks weten. Ons uiterste redmiddel was dreigen met aangifte bij de politie. Het is tenslotte verboden. Toen we dat deden besloten ze de trouwerij af te zeggen. Maar mijn ouders en ik kregen vervolgens van meerdere dorpsgenoten intimiderende waarschuwingen dat we moesten stoppen met wat we aan het doen waren. Nou, ik stop zeker niet! Want trouwden er in ons dorp eerst elk jaar zo’n twintig meisjes, nu zijn dat er vier. Dus ons werk helpt. Naar al die negatieve reacties luister ik gewoon niet, anders word ik depressief. Ik zeg altijd: dogs will bark, let them bark. Ik focus op het positieve en ben gewoon heel trots als we weer een huwelijk hebben voorkomen of een meisje terug op school hebben gekregen. En er zijn in heel India jongeren zoals ik. Samen kunnen we zo ons hele land veranderen.”

Samen met de jongens

De jongerengroepen van GAA bestaan niet alleen uit meisjes; ook jongens zetten zich in voor betere meisjesrechten. “Dat is heel belangrijk, want we willen gelijkheid tussen jongens en meisjes. Om bijvoorbeeld de manier van denken te veranderen bij ouders, kan het soms beter werken als het verhaal wordt verteld door een jongen. Veel mensen hechten namelijk geen waarde aan de stem van een meisje. Als bijvoorbeeld een broer zegt dat zijn zusje niet zou moeten trouwen, dan heeft dat vaak veel meer effect.”

Nog veel werk

En effect heeft het zeker. Niet alleen is het aantal kindhuwelijken in het dorp van Jyoti drastisch gedaald, ook gaan meer meisjes naar de middelbare school. Ondanks deze mooie verbeteringen is er volgens Jyoti nog veel werk te verzetten. “Naast de moeilijke omstandigheden voor meisjes hier, is er bijvoorbeeld in Bombay een groot risico voor meisjes om verhandeld te worden. De meisjes worden gekidnapt en soms zelfs mee de grens overgenomen. Kinderen van nog maar twaalf jaar oud worden vervolgens gedwongen om seks te hebben. Afschuwelijk. We hebben nog een lange weg te gaan naar een India zonder genderverschillen.”

Alle meisjes een vrij leven

Jyoti’s grootste wens voor haar land is dat alle meisjes er gelijk zijn en onafhankelijk kunnen leven. “Alleen als je onafhankelijk bent, luisteren mensen naar je. We moeten vrij zijn om te doen en laten wat we willen. Mijn grote voorbeeld daarin is Sudha Murty. Zij is de eerste vrouwelijke ingenieur van ons land en schrijfster. Zij komt op allerlei manieren op voor de rechten van vrouwen. Toen ze jonger was schreef ze al een brief naar een bedrijf dat in hun vacature had geschreven dat de desbetreffende baan alleen geschikt was voor mannen. En het bedrijf heeft het vervolgens aangepast!”

Jyoti gaat door

Zelf wil Jyoti later graag lerares worden. “Ik mag nu al lesgeven aan de jongere kinderen. Maar ik wil doorstuderen, zodat ik les kan geven op de middelbare school. Dat zijn de kinderen die moeten leren over de problemen die hier spelen. Op die manier kan ik onze maatschappij veranderen.” Totdat het zover is, blijft Jyoti uiteraard actief bij de jongerengroep van GAA. “Ik ga door met mijn strijd voor meisjes. Mijn strijd die ooit is begonnen door de dood van mijn vriendin. Priya krijg ik er niet mee terug, maar ik kan het wel opnemen voor andere meisjes zoals zij. En daar ben ik ontzettend trots op.”