“Ik wil niet zielig gevonden worden”
De 16-jarige Sabita was net als veel andere Nepalese tieners, tot ze op 14-jarige leeftijd door een ongeluk haar beide handen verloor. Sindsdien heeft ze zich moeten aanpassen aan een nieuw leven.
Het gebeurde in december, twee jaar geleden. Sabita’s moeder had net de was gedaan en vroeg Sabita om de kleren op te hangen op het dak van hun huis. Een netsnoer hing in de weg, dus Sabita duwde het weg. Plotseling ging er 11.000 volt door haar lichaam. Alles werd zwart. Het volgende dat ze zich herinnerde waren de rode ogen van haar vader die naast haar ziekenhuisbed zat te huilen.
Droom voorbij
De artsen hadden beide handen van Sabita geamputeerd. Ze was overstuur en weigerde een maand lang te eten. Op 14-jarige leeftijd stierf ze liever dan te leven zonder handen. Haar droom om dokter te worden was voorbij.
Lees ook: “Ik geef niet op totdat ik mijn doel bereikt heb”Sabita zit nu, twee jaar later, op haar bed te kletsen met haar beste vriendin. Haar moeder bereidt een maaltijd voor in de keuken. Het is klein, maar huiselijk.
Sabita probeert niet aan het ongeluk te denken omdat het haar verdrietig maakt. “Ik ben er nog niet overheen, maar ik wil momenten zoals deze niet missen,” vertelt ze. “Dit moment is vol vreugde en geluk. Ik wil niet verdrietig zijn, want dan zijn mijn vrienden het ook.”
Groter risico
Als ze alleen is wordt ze onzeker. In de straten van Kathmandu wordt Sabita vaak aangestaard. “Ik vind het niet leuk als mensen mij zielig vinden,” vertelt ze. “Ik hoor ze ook vaak over me praten.”
Vrouwen en meisjes met een handicap uit ontwikkelingslanden worden vaak dubbel gediscrimineerd, vanwege hun geslacht én vanwege hun handicap. Daarnaast lopen zij een groter risico op gendergerelateerd geweld, seksueel misbruik, verwaarlozing, mishandeling en uitbuiting.
Ik wil succesvol zijn in het leven.
Sabita wil net als haar vrienden ergens naartoe kunnen gaan zonder haar ouders of laat wegblijven met haar vrienden. “Ik wil me niet focussen op mijn handicap. Ik wil bekend worden om mijn werk en niet om mijn handicap,” vertelt ze.
Dit doet Plan
Plan International werkt met kinderen met een handicap in Nepal om hen te helpen op te komen voor hun rechten. Onze projecten zorgen voor een verbetering van de toegankelijkheid en kwaliteit van onderwijs, en voor betere maatregelen om kinderen met een handicap te beschermen, ook tegen rampen. Daarnaast versterken we lokale groepen en netwerken die zich inzetten voor de belangen van gemarginaliseerde en kwetsbare groepen.
Meer van dit soort verhalen direct in je inbox? Schrijf je dan nu in voor de nieuwsbrief.De school van Sabita werd in 2015 getroffen door een grote aardbeving. Plan International bouwt daarom een nieuwe school. Sabita’s droom is nog steeds om arts te worden, maar ze zou daar een transplantatie voor nodig hebben.
Het belangrijkste is nu dat ze een opleiding volgt om werk te vinden, geld te verdienen en haar ouders te helpen. “Ik wil succesvol zijn in het leven. Het is niet zo belangrijk om beroemd te worden, maar ik zou graag rijk willen zijn. Zo rijk dat ik andere mensen kan helpen,” vertelt ze vastberaden.
