De 21-jarige Poonam uit Nepal moest trouwen toen ze nog maar dertien jaar oud was. In haar omgeving waren kindhuwelijken normaal. Toch was ze vastberaden om ervoor te zorgen dat het huwelijk haar leven niet zou verpesten. Ze heeft gestreden om naar school te kunnen gaan. Ondanks de bezwaren van haar schoonouders bleef ze geloven in haar droom: ooit zou ze zelf lerares worden.

Kindhuwelijken komen helaas nog veel voor. Wereldwijd trouwt één op de vijf meisjes als minderjarige. Veel van hen zijn niet ouder dan twaalf en zelfs huwelijken van meisjes jonger dan acht jaar oud komen voor. Kinderen kunnen hierdoor vaak niet meer naar school en zonder eigen inkomen zijn de meisjes later totaal afhankelijk van hun schoonfamilie. Dit is een ernstige schending van hun rechten. Ieder kind heeft het recht om naar school te kunnen gaan, om een eigen leven op te bouwen en om op te kunnen komen voor zichzelf.

Trouwen op jonge leeftijd

Poonam uit Nepal was dertien jaar oud toen ze trouwde. Inmiddels is ze een volwassen vrouw van 21. “Ik ben het oudste kind in ons gezin van zes. Mijn moeder is boerin en mijn vader is arbeidsmigrant. Omdat ik bang was voor mijn vader kon ik hem er niet van overtuigen om mij niet uit te huwelijken op jonge leeftijd. Zonder dat ik instemde trouwde ik toen ik 13 was. Mijn man was een boerenjongen van zeventien die zijn school niet had afgerond. Ik was juist een heel goede leerling op school”, vertelt Poonam. Ze behaalde goede cijfers en nam regelmatig deel aan extra schoolactiviteiten.

“Toen ik eenmaal getrouwd was, bleef ik thuis wonen en bleef ik naar school gaan. Ik naaide kleren om mijn eigen geld te verdienen. Als een getrouwde dochter moest ik mijn haar bedekken met een sjaal. Dit vond ik niet leuk. Elke keer als ik naar sociale bijeenkomsten ging staarden mensen naar mij en werd er over me geroddeld, omdat mijn gauna nog niet had plaatsgevonden”, vertelt Poonam. De gauna is het moment waarop de bruid officieel bij haar man en schoonfamilie gaat wonen.

“Mijn moeder troostte mij”

“Ik wilde niet naar mijn schoonouders, maar ze kwamen me halen. Mijn moeder troostte mij door te zeggen dat ze me zou komen halen nadat mijn resultaten van school bekend waren. Dan zou ik toegelaten kunnen worden tot het hoger onderwijs. Ik verbleef een maand in het huis van mijn man. Er was niemand die mij aanmoedigde, maar ik gaf niet op en heb mijn toetsen gehaald. Uiteindelijk mocht ik beginnen op het hoger onderwijs en ging ik terug naar mijn eigen huis.”

Actie voeren samen met Plan International

Toen Poonam begon aan het hoger onderwijs werd ze uitgenodigd om lid te worden van een groep jongeren die zich inzet voor kinderrechten. Zij werken samen met Plan International en een lokale ngo in Nepal om te strijden tegen kindhuwelijken. De groep leert kinderen en andere jongeren vaardigheden om op te komen voor hun rechten.

“Mijn leven is compleet veranderd. Ik ben nu voorzitter van de groep en heb meer zelfrespect en zelfvertrouwen ontwikkeld. Ik kreeg de kans om deel te nemen aan verschillende activiteiten, trainingen, workshops en reizen naar andere gebieden om onze groep te vertegenwoordigen. We hebben vier kindhuwelijken in onze gemeenschap kunnen stoppen. Ik ben trots dat ik zo kan bijdragen aan het beëindigen van kindhuwelijken”, vertelt Poonam.

Hoe gaat het nu met Poonam?

Helaas krijgt Poonam nog kritiek vanuit haar gemeenschap. De beslissing om haar opleiding voort te zetten in plaats van zich te settelen met haar man snapt niet iedereen. “Mijn buren waarschuwden mijn ouders dat ik met een andere man zou weglopen, maar ik heb hier nooit aandacht aan besteed omdat ik vastbesloten ben mijn droom waar te maken en lerares te worden. Mijn motivatie is kinderen leren dat een kindhuwelijk een misdaad is en dat ze dit moeten afwijzen.”

Hoewel Poonam nog steeds getrouwd is en haar schoonouders op verschillende momenten hebben geprobeerd om haar terug te halen, keert ze altijd terug naar haar eigen huis. “Mijn man wil dat ik stop met studeren omdat zijn familie het niet kan betalen. Mijn eigen vader heeft daarom mijn toelating betaald. Sindsdien ga ik zelden meer naar mijn schoonouders.”

“Mijn huwelijk is nu acht jaar geleden, toch heb ik maar twee of drie maanden bij mijn schoonouders gewoond. Ik hoop dat ik niet meer naar hen terug hoef te gaan. Ik wil vrij zijn. Het kindhuwelijk heeft mijn jeugd verpest, maar ik laat me niet tegenhouden!”