Gevlucht uit Zuid-Sudan: het leven in een vluchtelingenkamp in Ethiopië

Door de voortdurende burgeroorlog in Zuid-Sudan zijn al meer dan 400.000 mensen gevlucht naar buurland Ethiopië. Onder hen zijn veel kinderen, die vaak vreselijke dingen hebben meegemaakt. Plan International heeft kindvriendelijke ruimtes gecreëerd in de vluchtelingenkampen in Ethiopië. Hier kunnen kinderen spelen en de oorlog even vergeten.

Bijna 30.000 kinderen in de vluchtelingenkampen wonen zonder begeleiding of gescheiden van hun familie, ze weten vaak niet of hun ouders nog leven. In de kindvriendelijke ruimtes van Plan kunnen ze spelen, leren en andere kinderen ontmoeten, ondanks de moeilijke omstandigheden. Vijf kinderen vertellen over hun vlucht uit Zuid-Sudan en hoe een dag in het vluchtelingenkamp eruitziet.

Nya Bahn (12)

‘‘Ik ben hier nu drie jaar. We woonden eerst in Djoeba (de hoofdstad van Zuid-Sudan), maar toen de oorlog uitbrak moesten we daar weg. Ik was bij mijn tante, ik weet niet waar mijn vader en moeder zijn. We liepen in een grote massa mensen door het bos naar de grens met Ethiopië en waren twee maanden onderweg. Er gebeurden vreselijke dingen. De schoten waren het ergst, militanten kwamen midden in de nacht en begonnen te schieten. Mijn tante droeg twee jerrycans met water met zich mee, dat was het enige water dat we hadden voor onderweg. Ze vertelde ons onderweg over Ethiopië, ze zei dat daar geen oorlog was.’’

‘‘Hier in het kamp sta ik iedere dag vroeg op, was mijn gezicht en ga naar school. Soms help ik mijn tante voordat ik naar school ga met eten maken of ik ga met haar mee water halen. In de middag ga ik naar de kindvriendelijke ruimte. We hebben dit nodig, om te vergeten wat er is gebeurd. Ik heb er vrienden gemaakt en we spelen vaak samen, volleyballen vind ik het leukst!’’

Nya Lat (16)

‘‘Ik woon samen met mijn broer en zussen. Mijn oudere zus zorgt voor ons. We zijn hier al drie jaar en kunnen allemaal naar school hier. In Zuid-Sudan hielp ik mijn moeder in het huishouden, daar gingen meisjes niet naar school. We zijn uit Zuid-Sudan naar Ethiopië vertrokken vanwege de gevechten. Mijn vader is vermoord in Djoeba en ik weet niet waar mijn moeder is. We zijn elkaar kwijtgeraakt toen de oorlog begon. Ik maakte de reis met mijn broer en zussen, het kostte ons zeven dagen om hier te komen. We wisten niet of we het zouden overleven. Ik was erg ziek geworden tijdens de reis, toen ik hier aankwam werd ik meteen naar het ziekenhuis gebracht en kreeg ik medicijnen.’’

‘‘Ik kom elke dag naar de kindvriendelijke ruimte. Ik houd van volleybal en spelletjes spelen. Hier zie ik mijn vrienden en ik vind het fijn om hier te komen.’’

Akim (12)

‘‘Toen de oorlog uitbrak, zijn we naar Ethiopië vertrokken. We liepen de hele tocht. Ik nam niets mee, alleen de kleren die ik aanhad, het was een zware reis. Mijn vader is soldaat, dus we hebben hem daar achter moeten laten. Nu woon ik hier met mijn tante en mijn broertje van vijf. Mijn zus is terug in Zuid-Sudan.’’

‘‘In de ochtend ga ik naar school, mijn favoriete vak is Engels. Ik wil dokter worden als ik ouder ben. Als het niet te warm is, komen we in de middag naar de kindvriendelijke ruimte en gaan we voetballen. Ik heb Lim hier ontmoet, hij is mijn beste vriend. We spelen graag samen voetbal.’’

Lim (12)

‘‘Ik woonde in een grote stad in Zuid-Sudan. Toen de oorlog begon, vluchtte ik met mijn broer en mijn moeder. In elk dorp waar we aankwamen vochten mensen. We hebben twee maanden gelopen voordat we Ethiopië bereikten. Onderweg was er een kamp waar militanten ons aanvielen. Iedereen schreeuwde, niemand wist of we het zouden overleven. Veel kinderen en vrouwen zijn gedood.’’

‘‘Ik ben hier nu twee jaar en kan hier naar school. Ik lees graag Engelse boeken en wil later leraar worden. Iedere dag word ik om zeven uur wakker en help ik mijn moeder in huis en ga dan naar school. Wanneer ik thuiskom eet ik wat en dan ga ik naar de bibliotheek in onze kindvriendelijke ruimte om te lezen. Daarna ga ik voetballen met Akim.’’

Nguot Jang (16)

‘‘Ik woon hier nu twee jaar met mijn vader, zijn vrouw en mijn drie broers en twee zussen. Mijn moeder is nog steeds in Zuid-Sudan. Toen de oorlog uitbrak, nam mijn vader ons mee naar Khartoem in Sudan. We waren zes dagen onderweg. We liepen door de wildernis om niet te worden gezien door militanten die ons zouden aanvallen langs de weg. We hadden geen eten en water, alleen wat we onderweg konden vinden, en sommigen van ons hadden geen schoenen. We hebben twee jaar in Khartoem doorgebracht, ik kon niet naar school. Toen mijn vader zag dat de situatie daar niet veilig was, besloot hij ons hierheen te brengen, naar Ethiopië. Hier voelen we ons veilig.’’

‘‘Ik word iedere dag om zes uur wakker, poets mijn tanden en was mijn gezicht. Ik haal water en geef onze planten water, we kweken mango’s. Dan ga ik naar school en iedere middag ga ik lezen en voetballen in de kindvriendelijke ruimte. Later wil ik ingenieur worden. Op een dag wil ik wegen en bruggen gaan herbouwen in Zuid-Sudan.’’