“Geluk en succes moet je doorgeven”

Was het geluk of een samenloop van omstandigheden? Voormalig sponsorkind Fatu Sesay uit Sierra Leone houdt het op geluk. Toch was het allemaal anders gelopen als Plan niet al in 1981 werkzaam was geweest in de Sierraleoonse hoofdstad Freetown.

En ook als haar toenmalige buurman niet in dienst was geweest bij Plan. Want hij was het die de moeder van Fatu aanraadde haar dochter aan te melden als sponsorkind. Korte tijd later kon Fatu, toen twaalf jaar oud, naar de middelbare school. Zonder hulp van Plan, was dat niet gelukt.

Nu zit Fatu (47) aan de hardhouten tafel in de tuin van Arjen Pauzenga in het zomerse Castricum. De verbindende geluksfactor zijn Arjens ouders, Djoke en Ulbe Pauzenga; zij waren van 1981 tot 1987 de sponsors van Fatu. “Ik ben ze nog elke dag dankbaar voor wat ze voor mij hebben gedaan”, zegt Fatu, die Djoke en Ulbe mama en papa noemt. “En dat geldt ook voor mijn twee zussen en twee broers en de andere kinderen uit onze buurt in Freetown. Iedereen heeft baat gehad bij het schoolgeld dat door Plan werd betaald, de schooluniformen die we kregen en de boeken die er voor ons waren. We hebben veel gedeeld en doorgegeven”.

Onderwijs is de sleutel voor succes

“Mijn moeder is niet naar school geweest”, vertelt Fatu. “Generaties vóór haar ook niet. Ik was het eerste meisje in de familie dat door kon leren. En nu heeft mijn dochter haar master afgerond, ik ben reuze trots op haar. Onderwijs voor meisjes is de investering dubbel en dwars waard.” Ook dochter Michaela (27) zit aan tafel: “Ik zeg het niet vaak, maar het is zo knap wat mama heeft gegaan. Succes is de impact die je hebt op het leven van anderen, en dat succes heeft ze zeker.”

Naar het ‘beloofde land’

Fatu was sponsorkind tot 1987. Toen werd ze achttien en vanaf die leeftijd moeten sponsorkinderen op eigen kracht verder. Dat is Fatu goed gelukt, want via een baan bij het Sierraleoonse ministerie van Buitenlandse Zaken kon ze een werk krijgen in Londen. Daar heeft ze acht jaar gewerkt en gewoond, tot ze naar de Verenigde Staten kon. Haar zus Yainkain had namelijk een werkvergunning (green card) gewonnen in de wereldwijde loterij, die de Verenigde Staten met regelmaat organiseren. De vergunning stond toe dat ook dat alle zussen en hun moeder naar het ‘beloofde land’ afreisden. Daar werd het gezin herenigd, met uitzondering van de broers. Die waren nog te jong.

De familie heeft goed kunnen aarden in de VS en ging dikwijls op familiebezoek in Sierra Leone. Tijdens een van die bezoeken kreeg Fatu van haar vader, die daar is blijven wonen, een oude foto van de familie Pauzenga in handen gedrukt. Daar was pa bij het opruimen op gestuit. Terug in Amerika zocht Fatu op internet en vond zo het e-mailadres van Wynzen Pauzenga, de broer van Arjen. “Nog een geluk dat we geen Jansen of Smit heten”, zegt Arjen. Want dan had ze ons nooit gevonden..

Phishing mail?

Arjen: “Toen Wynzen dat eerste mailtje ontving, heeft hij zich wel afgevraagd of het geen phishingmailtje was, waarmee geld of wachtwoorden van je afhandig worden gemaakt. Maar nee, die oude foto zat erbij, dus dat moest wel goed zijn!”

Angels to Angels-fonds

Niet lang na het eerste mailtje aan Wynzen sloten beide families elkaar na al die jaren in de armen, in New Jersey, de huidige woonplaats van Fatu. Daar werkt zij zeven dagen per week aan haar carrière én aan het goede doel. Want geluk en succes moet je doorgeven, vindt het voormalige sponsorkind. Daarom heeft ze het Angels to Angels-fonds opgezet, dat tweehonderd schoolkinderen in Sierra Leone ondersteunt. Over een jaar of twee, drie gaat ze voorgoed terug naar haar vaderland. Ze wil daar een school laten bouwen, via haar fonds. “Dan is de cirkel van geluk rond”, besluit Fatu, met tranen in haar ogen.