Debora wist haar eigen besnijdenis te voorkomen

Op 12-jarige leeftijd liep Debora uit Sierra Leone van huis weg toen haar familie haar dwong tot besnijdenis. In het noorden van het land wordt 96 procent van alle meisjes gedwongen om de schadelijke praktijk te ondergaan. Het wordt gezien als een essentieel onderdeel van hun inwijding in de oude, all-female samenleving die bekend staat als Bondo.

Voor Debora was vluchten de enige manier om aan haar besnijdenis te ontkomen. Nadat ze was weggelopen van huis, zocht ze haar toevlucht bij een onderduikadres – gesteund door Plan International. Inmiddels is ze 26 en strijdt ze actief tegen meisjesbesnijdenis (FGM) in Sierra Leone. Haar droom is om een mensenrechtenadvocaat te worden, zodat ze kan vechten voor de rechten van kinderen en hen kan beschermen tegen de schadelijke gevolgen van meisjesbesnijdenis.

Vluchten naar een veilige plek

“In mijn familie zijn er veel Soweis (initiatiefnemers van de FGM-of meisjesbesnijdenistradities) die beslissers zijn binnen de Bondo gemeenschap. Mijn oma, mijn tante en veel van mijn andere familieleden zijn besnijdsters, dus het was te verwachten dat ik ingewijd zou worden. Ik ben het enige meisje uit mijn gezin – we zijn met z’n achten – dus ik stond onder grote druk om mee te doen. Ik voelde diep van binnen dat meisjesbesnijdenis verkeerd was, dus ik weigerde. Toen ze me probeerde te dwingen, vluchtte ik,” vertelt Debora.

“Daarna was het niet makkelijk. Ik zocht mijn toevlucht in een veilige omgeving ver van mijn huis, en hoewel ik nog steeds contact had met mijn moeder, kon ze mijn standpunt niet begrijpen en weigerde ze voor me te zorgen. Ik bleef in de safe house en het werd mijn thuis tot ik school afmaakte.”

Gepest op school

“Op school werd ik heel erg gepest omdat ik geen deel uitmaakte van de Bondo gemeenschap. Mensen zeiden dingen als: ‘Als je niet geïnitieerd wordt ben je niet compleet’. Ze vertelden me dat ik vies was en dat als ik geen besnijdenis zou ondergaan ik wellustig zou worden. Gelukkig had ik het vertrouwen en de moed om dat soort opmerkingen te negeren.”

“Ik voel me erg gelukkig ondanks dat ik de enige persoon in mijn familie ben die geen deel uitmaakt van de Bondo gemeenschap. Ik ben er trots op dat ik niet geïnitieerd ben en ik schaam me er niet voor om het te zeggen.”

Gevaarlijke praktijk

“Waar ik woon moeten we de praktijk dringend afschaffen. We hebben veel Soweis in deze stad en een aantal van hen is erg jong. Sommigen zijn nog maar zes of zeven jaar oud wanneer ze besneden worden, omdat hun familieleden de traditie doorgeven aan hun kinderen. Veel van hen verlaten school als ze Soweis worden, omdat hun families Bondo belangrijker vinden dan de opleiding van meisjes.”

“We hebben ze aangemoedigd om naar de safe house te komen om meer te weten te komen over meisjesbesnijdenis. Helaas kunnen sommigen van hen niet eens een uurtje blijven, omdat het voor  hen belangrijker is om deel uit te maken van de Bondo gemeenschap.”

“Sommige mensen vinden het een voorrecht en een eer om een Sowei te zijn, maar anderen worden gedwongen om het te doen. Het is de samenleving die druk op hen uitoefent. Naar mijn mening houden ze alleen maar mensen voor de gek en verpesten ze het leven van kinderen. Veel meisjes sterven aan de gevolgen van meisjesbesnijdenis.”

Gevolgen meisjesbesnijdenis

“De laatste keer dat ik naar mijn eigen dorp terugging kwam ik een van mijn ooms tegen. Hij vertelde dat de mensen uit het dorp denken dat ik nog steeds een klein meisje ben, omdat ik niet geïnitieerd ben. De kans dat ze me de volgende keer dat ik op bezoek kom zullen dwingen is groot. Mijn oma – die een Sowei was – zei altijd dat ik een heks was toen ze nog leefde, als ik met haar over besnijdenis sprak.”

“Dit is dus het soort houding dat we proberen te veranderen. Je merkt dat veel meisjes die besneden zijn ziek worden. Als je de ziekenhuizen in de dorpen langsgaat, zie je dat veel meisjes overlijden tijdens de bevalling omdat ze zijn besneden.”

“In sommige community’s is het erg moeilijk om over meisjesbesnijdenis te praten. Ze denken dat je de regels in de samenleving wilt afschaffen, maar het is alleen de besnijdenis die we willen stoppen. Als we mensen voor het eerst ontmoeten, gaan we niet meteen zeggen dat we er zijn om over meisjesbesnijdenis te praten. We doen het stap voor stap.”

Vechten voor de rechten van kinderen

“Veel meisjes die ik gesproken heb, willen geen deel uitmaken van de Bondo gemeenschap, en hoewel ze hun gevoelens kenbaar maken, zullen hun ouders vaak niet naar hen luisteren. Ik wilde dat ik de ouders van die meisjes kon ontmoeten om hen te vertellen dat ze hun kinderen moeten beschermen.”

“In Sierra Leone luisteren veel ouders niet naar hun kinderen. Ze zeggen: “Dit is mijn kind, ik heb het recht om alles te doen met haar wat ik wil doen”. Maar het is de 21^ste  eeuw, we gaan elke dag vooruit. Hun kinderen hebben het recht om gehoord te worden en ze moeten vooral naar meisjes luisteren. Een wereld waarin iedereen gehoord wordt, zou beter zijn voor iedereen. Ik zal altijd vechten voor de rechten van kinderen en ik zal strijden tot ik verandering zie.”