Fietsers bloggen live vanuit Vietnam – November

DE REIS NAAR VIETNAM!

Door: Aart Knoppert

Dag lieve mensen,

Bijna een maand geleden alweer dat ik, samen met mijn Cycle-maatjes voor de laatste keer op de fiets stapte in Noord-Vietnam. Bijna een maand geleden… In deze blog neem ik jullie mee op reis; de reis vanaf de keuze dat ik zou gaan fietsen voor Cycle for Plan tot aan de dag van vandaag. Ik hoop dat ik jullie met deze blog een beetje het geluk kan meegeven dat ik heb ervaren en waardoor 2019 voor mij een mega bijzonder jaar is geworden.

Het was eind Januari, de informatieavond bij Plan in Amsterdam. Nieuwsgierig geworden door de verhalen van mijn vriendin (die toevallig voor Plan werkt). Toch maar eens zo’n informatieavond bezoeken. Vietnam stond bovenaan mijn lijstje, maar eigenlijk pas in 2020. Dat was toch even schrikken, Vietnam zou voor de laatste keer plaatsvinden in november 2019! Zoals de mensen mij kennen, kan ik nog wel eens doorslaan in mijn enthousiasme en daarom hoefde ik ook niet lang na te denken: IK GA HET DOEN!!! En vanaf dat moment begon eigenlijk mijn reis …. Mijn Cycle for Plan zoals ik het noemde.

Dan moet je geld gaan ophalen! Althans, zo voelde dat voor mij nadat ik “ja” had gezegd. Het is toch één van de belangrijkste voorwaarden. Met alle lieve mensen om mij heen en de vele bedrijven die mij wilde sponsoren, is het achteraf bekeken gelukkig heel voorspoedig verlopen. Maar de meeste voldoening haalde ik uit de positieve reacties van mensen, het leek soms wel of ‘mijn Cycle-for-Plan’ een soort verbondenheid met mensen opleverde… mensen waren zo betrokken met wat ik deed en ging doen. Het gaf een soort warmte waardoor mijn band met diverse mensen zeker versterkt is! Alleen daarvoor ben ik Cycle for Plan al enorm dankbaar! Het was ook gewoon tof om mensen over de enorme problematiek rond kindhuwelijken te vertellen. Het stukje bewustzijn creëren dat er grotere problemen zijn dan zwarte pieten en windmolens in je omgeving. Met alle respect hoor…

Waar ik trouwens ook enorm van genoten heb, zijn de activiteiten die ik ondernomen heb om het bedrag van 4000 euro te halen! Super leuk bijvoorbeeld om op de markt te staan! Je gaat toch even op een andere manier ‘de straat op’. Je ontmoet nieuwe mensen, maar de mensen die je al kent ontmoet je soort van ook weer op een andere manier! Super leuk!!

En dat is precies waar het om moet gaan en waar ik ook op hoopte. Tijdens mijn Cycle for Plan wilde ik genieten en wilde ik mij als mens verder ontwikkelen. Alleen het voortraject bood hiervoor al zoveel kansen… en dan moest ik nog naar Vietnam! WOW!

Naast het geld ophalen moest ik natuurlijk ook nog gaan trainen! Ik was absoluut geen fietser en had zelfs geen fiets! Met een ‘gesponsorde’ fiets van de plaatselijke rijwielhandel heb ik dit opgepakt! WAUW nooit gedacht dat ik fietsen zo leuk vond! En het ging ook nog eens lekker… hoewel ik op mijn hybride aardig moest knallen om mijn maatjes op de racefiets bij te houden, was het gewoon erg tof om te doen! Absoluut ook geholpen door mijn Cycle-maatjes waar ik heel wat kilometers mee heb gefietst in de maanden voor Vietnam! En weer zo’n ding dat mij zo gelukkig maakte: de groep waarmee ik naar Vietnam zou gaan. Wat heb ik het getroffen met deze mensen! Allemaal onbekenden die op heel veel vlakken toch een klik bleken te hebben. Dit resulteerde in mooie tochten samen, een weekendje weg… maar vooral een verbondenheid en vooral ook veel steun in het hele traject! DANK JULLIE WEL ALLEMAAL!

Maar uiteindelijk draait het maar om 1 ding: DE REIS NAAR VIETNAM!

1 november was het zover! Bepakt en bezakt naar Vietnam. Op het vliegveld kwam dat bewustzijnsmomentje even hard binnen en merkte ik dat ik het toch wel heel spannend vond allemaal. Een verre reis naar een deel van de wereld waar ik nog niet geweest was. Ik wist ook gewoon niet wat ik moest verwachten! Gelukkig kon ik samen met mijn maatje Jan reizen en sloot in Hanoi ook Barbara aan. Toch wel lekker, even wat vertrouwde gezichten om mij heen. Fijn ook dat ik even wat dagen kon wennen aan alles voordat we 6 november daadwerkelijk zouden gaan starten met Cycle for Plan! In die dagen ben ik in ieder geval verliefd geworden op Hanoi! Wat een toffe stad! Van het eten (op de straat) tot de vriendelijkheid van de mensen, van de chaos op straat tot de rust op een koffiehoekje, van de heerlijke coconut coffee tot de bijzondere egg coffee… WAUW! Ik heb echt super genoten die dagen!

En toen was daar de dag dat het echt begon! De groep kwam samen en stapte de 1^e dag op de fiets. Over de inhoud van al die dagen is al voldoende geschreven. Ik ga jullie vertellen wat deze reis voor mij zo bijzonder maakte.

Eerlijk gezegd val ik nu ook even stil… het is gewoon heel persoonlijk allemaal. Het is daadwerkelijk MIJN Cycle for Plan geweest. Vietnam en alles wat ik daar gezien en beleefd heb zit in mijn hart en heeft in mijn hart een heel bijzondere plek gekregen. Het heeft gebracht wat ik hoopte! Ik heb enorm veel plezier gehad, heel veel geluksmomenten, vele eyeopeners, maar ook veel gezien, gehoord en beleefd wat mij intens verdrietig maakte. Het was een achtbaan van emoties, ik heb het enorm intens beleefd allemaal! Maar ik weet dat ik daarom ook mag zeggen dat ik mij als persoon enorm ontwikkeld heb waar ik in de toekomst nog heel veel aan ga hebben!

Ik had het geluk dat het fietsen mij vrij makkelijk afging. Daarom heb ik ook onderweg vaak mijn momenten kunnen pakken. Even in de bergen gaan zitten en genieten van de omgeving, de warmte, de geuren en de mensen die hun dagelijkse dingen deden. Dat waren voor mij echt geluksmomenten! Even het echte Vietnam binnen laten komen. Maar ook onderweg tijdens het klimmen de lichamelijke grenzen opzoeken samen met de gids, vond ik fantastisch! Er is zoveel meer waar ik van heb genoten, bijna te veel om op te noemen. Wat te denken van de goede gesprekken ook onderweg met je fietsmaatjes, of de blije gezichten van iedereen, als ze het toch weer gered hadden om die gigantische berg op te komen. De meest fantastische uitzichten, de meest vriendelijke mensen onderweg of die mooie plekken waar we mochten slapen. Of dat biertje na het fietsen of die afdaling van boven de 70km/uur. Of de zwaaiende kindjes langs de weg of dat ene jongetje dat snel zijn fietsje pakte en mee ging fietsen. Of dat je op een plek bent waar het zo stil was… dat je soms alleen maar de wind voelde en hoorde…. Of die ene knuffel die je zelf zo nodig had of die knuffel omdat juist die ander het zo nodig had. Maar ook het ‘s avonds samen eten, het lachen samen. Echt te veel om op te noemen. Het mooie is ook gewoon dat je met een grote groep mensen bent en dat iedereen zijn eigen uitdagingen heeft en dat iedereen op zijn eigen manier grenzen aan het verleggen is! En dat is tof! Dat ook iedereen elkaar hier volledig in vrijlaat en elkaar hier de ruimte in geeft. Maar vooral ook nog eens elkaar helpt! Je bent niet alleen en je hoeft het niet alleen te doen, maar het mag wel! Zeker ook door de fantastische begeleiding van het hele team om de groep heen… Of beter gezegd, het hele team dat ook gewoon de groep was! Of je nou deelnemer was of begeleiding, iedereen voelde het als 1 groep! ONE team!

Wat de reis natuurlijk de echte inhoud gaf, is dat je samen iets doet voor de mensen in Vietnam. Ook al is het maar een klein groepje mensen. Ik heb altijd gezegd, als ik maar 1 iemand in Vietnam een lach kan geven, is het mij alles waard geweest! En dankzij Plan hebben wij mogen ervaren dat wij wel degelijk een verschil hebben mogen maken. Meisjes die vertellen over een eigen bedrijfje middels de hulp van studieprojecten, maar ook jongetjes die middels een toneelstukje toch laten zien een soort van respect te hebben voor de meisjes en daarmee de meisjes direct ook meer kansen geven… zonder dat zij zich daar op dat moment bewust van zijn. Meisjes die zich ervan bewust zijn dat social media een groot gevaar is! Dat ook zij recht hebben op onderwijs en ontwikkeling. Echt waar, wij hebben de GIRL POWER op vele momenten mogen ervaren. Dat geeft mij toch wel een heel bijzonder gevoel dat ik daar mocht zijn en de mensen daadwerkelijk heb mogen ontmoeten. Daarmee ook heel veel respect voor alle vrijwilligers in Vietnam! Doelbewust, met een enorm doorzettingsvermogen zijn zij dagelijks bezig om verschil proberen te maken!

Eén moment wil ik nog extra benoemen… mijn ontmoeting met mijn sponsorkindje. Hoewel ik ‘sponsorkindje’ nog steeds een vreemde benaming vind, noem ik het toch maar even zo. Je moet je eens voorstellen… je komt een dorpje binnenfietsen in het noorden van Vietnam waar echt niet veel toeristen en buitenlanders komen. Vanwege uiterlijk en kleding ben je natuurlijk al een opvallende verschijning. In een schooltje wacht een jongetje van 5 jaar die werkelijk geen idee heeft wie ik ben en wat ik kom doen. Het zal hem verteld zijn, maar eerlijk is eerlijk… boeit dat een jongetje van 5 jaar? Hij staat daar met zijn moeder. De tolk doet haar best, maar het jongetje is volledig gesloten en wil het liefst gewoon naar buiten om te gaan voetballen. Tsja, en dan vallen de cadeautjes ook nog eens tegen hahaha, want autootjes bij de buren vond hij toch wel veel interessanter… En het valt even helemaal stil! Ik merk dat ik mijzelf echt even bij elkaar moet rapen… maar dan gebeurd er iets. Het is een heel klein moment dat voor mij één van de mooiste momenten is geweest tijdens de reis. Ik laat hem even en geef hem het gevoel dat alles ‘oke’ is. Wil hij voetballen, dan mag hij lekker gaan voetballen. Hij ontspant een beetje en blaast per ongeluk de toeter (die hij van iemand gekregen heeft) recht in mijn gezicht! Even een schrik (en niet alleen bij hem hahaha) maar daarna de mooiste lach die ik mij kon voorstellen! Hij schaterde het uit en vanaf dat moment was er geen houden meer aan J. Ik kreeg alleen nog maar toeters en bellen in mijn gezicht geblazen… maar vooral kreeg ik een gelukkig mannetje te zien met een oprecht blij gezicht. En ook zijn moeder genoot, want eigenlijk was hij ziek en voelde zich niet lekker. We hebben samen nog gevoetbald op het schoolplein en daarmee heeft Cycle for Plan voor mij echt een gezicht gekregen!

Maar aan alles komt een einde! Na een fantastisch laatste feestavond hebben wij allemaal onze eigen weg gekozen. Sommigen nog even samen, anderen lekker even alleen. Wederom was alles goed! Ik heb nog één dag van Hanoi mogen genieten en ben toen ook op het vliegtuig gestapt.

Thuis heb ik zeker twee weken nodig gehad om te wennen en bij te komen. Ik mis Vietnam enorm en ook mijn Cycle-maatjes om mij heen! De reis is voor mij zo intens geweest dat ik behoorlijk moeite heb met het dagelijkse leven hier in Nederland. Dat heb ik wel echt onderschat. Je komt thuis en dan? Maanden voorbereiding, een intense reis… en die is in ene voorbij! Gelukkig met enkele ‘cadeautjes’ die ik heb mogen meenemen uit Vietnam. Naast alle herinneringen en gevoelens een persoonlijke ontwikkeling maar ook een paar echte vriendschappen! Ik focus mij nu op de mooie dingen die Vietnam heeft gebracht en kijk nog dagelijks even wat foto’s en filmpjes. Het voelt als soort van afkicken. Maar wel van een hele mooie verslaving! Ik kan het iedereen aanraden… welke uitdaging je ook zoekt, je gaat hem zeker met Cycle vinden! WAUW! Dank jullie wel allemaal!

Ons laatste avondje

Door: Jessica Brouwer

Afgelopen december heb ik Susan leren kennen op een ander reisje en in januari stuurde ze dit idee door. En ineens is het november en zitten we zomaar op de fiets de eerste dag. Maar wat een ongelofelijke pech dat Susan al bij de eerste afdaling over de kop moest slaan. Dus bij deze de bikkel van de reis, want na de derde dag zat ze alweer gedeeltelijk met pijnstillers en veel pijn op de fiets. En dan het dokters-dreamteam dat haar zo geweldig verzorgde. Pieta onze vrolijke grappige dokter, het fijne mens Gerard de huisarts en de lieve verzorgende Anouk de wondverzorger. Echt een top team! Maar aan alle mooie dingen komt ook een einde.

Vanmorgen in de bus naar Hanoi waren we er allemaal stil van. We reden onze grootste klim van 18 km met de bus terug naar beneden en iedereen deelde zijn bochtjes met zware momenten. We hebben nog een hoop te verwerken en veel om terug te kijken want wat was het veel. Naarmate de week vorderde werden de borrels steeds gezelliger en de etentjes steeds luidruchtiger. Soms lachen met dikke tranen. Elke avond voor het eten het spannende moment ‘wie krijgt deze keer de kleurrijke traditionele Vietnamese rok’ en mag daar een dag in paraderen. Het bracht ons steeds dichter bij elkaar. Net als het wildplassen en natuurlijk het finish moment. Ook de muziek in de bus ging steeds harder en er werd door iedereen keihard meegezongen en gedanst.

Vanavond is ons laatste avondje en we gaan nog een keer los met samen eten en de karaoke. En dan vliegt morgen iedereen bij het ontbijt uit. Terug naar huis, met de nachttrein naar het zuiden, op de motor rondtrekkend, paar dagen in Hanoi of even een paar dagen luieren op een eiland. Terugkijkend op een groots avontuur met een lach en een traan en veel mooie mensen.

Wát een dag!

Door: Nancy van Bekkum

Wat een enerverende dag vandaag! Een bezoek gebracht aan een school en de sponsorkinderen. Al fietsend het schoolplein oprijden, met allemaal blije kinderen, zo bijzonder om hier getuige van te zijn! En niet te vergeten iedereen uit het dorp die ons op staan te wachten met hun camera’s inclusief de burgemeester.

Ongelooflijk wat een problemen deze community heeft. Hele basale dingen als hygiëne, voorlichting en scholing is nog ver te zoeken. Kinderen met een achterstand in hun ontwikkeling en die ondervoed zijn. Gezinnen die voor een dollar rond moeten komen. Plan heeft al heel wat bereikt, maar er is nog een lange weg te gaan.

Vandaag begonnen met een balspel met alle kinderen; wat leuk om te doen. Ik kijk om me heen of ik ‘mijn mannetje’ ergens zie staan. Wat lijken alle kinderen op elkaar, de ene is nog schattiger dan de ander. Ik word geroepen… Huy – ‘mijn sponsorkind’ – kan niet aanwezig zijn, hij is ziek en ligt in het ziekenhuis. Met de vraag of ik op ziekenbezoek wil gaan, 1 km verderop. Pieta, onze meereizende dokter, gaat met me mee. Samen stappen we op de brommer en rijden richting de kliniek, m’n hart klopt in m’n keel, zo spannend.

Een prachtige vrouw staat met tranen in haar ogen op me te wachten. Ze is blij me te zien, de moeder van Huy. Onbevangen loop ik de zaal binnen, ik als verpleegkundige ben wel wat gewend denk ik…

Daar ligt het jongetje van de foto. Hij is ziek, heel ziek, blosjes op z’n wangen, hij heeft een infuus en hij hoest. De tolk vertelt dat hij ook bloed heeft gespuugd.

Wat kan ik doen?! Ik pak m’n tas met ballonnen, wat stickers en bellenblaas en begin de mooiste bellen te blazen. Hij lacht, hij vindt het leuk! Hij wil ook blazen… hij gaat rechtop zitten. Hij wil spelen, dat is een goed teken! Ik blaas ballonnen op en hang ze aan zijn infuuspaal. Vandaag maak ik van zijn ziekenhuisdag een feestje! Lieve Huy, jij bent sterk, jij redt het wel!

Deze dag is voor mij heel dubbel, wat een blije kinderen, maar tegelijkertijd zijn ze zo kwetsbaar. Een kind is zo afhankelijk van de omgeving waar het opgroeit. Ineens denk ik aan mijn meiden van dertien en veertien jaar, wat zou ik die nu graag even een knuffel willen geven!

We moeten weg…. De eindstreep, op de fiets richting finish. Ik geef alles de laatste kilometers. Dit pakken ze mij niet meer af!! Gehaald, voor de meisjes in Vietnam!!

Pittige klim

Door: Charlotte van Wees

Het is vandaag mijn beurt voor een blog, maar ik had beter een vlog kunnen maken. Het is namelijk gewoon onbeschrijfelijk hoe mooi het hier is. Prachtige bergen, rijstvelden zover het oog reikt: wat een geweldige natuur.

Vandaag was het fietsdag 6, de een-na-laatste fietsdag maar wel de laatste echt lange en zware fietsdag. En dat het vandaag dag 6 was kon je aan het begin van de dag meteen merken. Voordat we überhaupt een keer de trappers hadden rondgedraaid voelden sommigen al de zadelpijn. De dag begon dus, behalve met pannenkoeken (!!!), met een oeh en een ah en niet alleen vanwege de prachtige omgeving…

Na 50 kilometer vlak te hebben gefietst hadden we een lunchpauze. Lekker een soepje gegeten en erna klaarstomen voor de klim van de dag van 18 kilometer! Voordat we naar de top klommen zag ik eerst nog een dal, figuurlijk dan. Ik struikelde namelijk over een afwasemmer en viel languit op straat.. Tja, sommige Aziatische gebruiken blijven wennen, en een enorme afwasemmer had ik dan ook niet op de stoep verwacht.

De klim begon goed en soepel. Op ongeveer de helft maakten we een stop om water te drinken, want van deze temperaturen droog je uit en door al het zweten moeten we onszelf goed blijven hydrateren. De tweede helft was pittig. Onderweg hielpen we elkaar, soms genietend van het uitzicht, soms emotioneel van de hitte en de stevige klim. Maar eenmaal boven was het warme ontvangst van zo’n fijne groep hartverwarmend. Yes, gered!

Het laatste stukje was heuvelafwaarts richting het binnenland. Onderweg zagen we veel boerderijen. ‘Hutjes’ die zo om lijken te kunnen waaien, maar met de meest aardige en vriendelijke mensen op de stoep ervoor. Het contrast tussen de wereld hier en mijn wereld blijft onwerkelijk. Ik merk ook op de fiets dat ik emotioneel word van sommige verschillen. Het geluk van een kind bestaat hier al uit het krijgen van een ballon. Wat er ook speelt in een land, laat het vooral de kinderen zijn.

Een wereld van uitersten

Door: Peter en Gerard

Wij zijn Peter en Gerard, in het dagelijks leven financieel adviseur en huisarts. Beroepen die in Noord-Vietnam weinig bestaansrecht hebben. We strijden samen met 16 andere Cycle for Plan-deelnemers om kindhuwelijken de wereld uit te trappen. Iets wat voor ons onwerkelijk, maar in Noord-Vietnam de harde realiteit is.

Vandaag staat er een tocht van 88 kilometer op het programma van Yen Minh naar Ha Giang, de langste tot nu toe. Ook deze rit heeft twee uitersten: hoge pieken afgewisseld met diepe dalen. Het is afzien in een prachtige omgeving met een geweldig uitzicht, over al het moois wat Vietnam te bieden heeft. Dus afstappen is geen optie, terwijl ik (Peter) bij de hoge pieken de ondergrens van dichtbij heb gezien. Een stemmetje fluisterde dan het liedje ‘busje komt zo’ in mijn oren… Fietsend heb ik deze tocht volbracht. De prachtige plaatselijke bevolking die langs de weg stond, sleepte ons er op de moeilijke momenten doorheen.

Het zijn echt uitersten: de westerlingen die afzien, zweten en toch allemaal graag hun fietsdoel willen halen en de arme, maar vrolijk lachende en ontspannen Vietnamese bevolking die ons continu zwaaiend en enthousiast onthaalt. Mensen die ondanks hun, in onze ogen, mindere situatie gelukkig zijn en ontspannen hun ding doen. Ze zitten rustig achter een appelkraampje. Spelen met een maïskolf of een ballon. Proberen een waterbuffel uit de modder te krijgen. Zingen vrolijk op een schoolplein.

Wij weten waarom we deze actie begonnen zijn. Want het is natuurlijk verschrikkelijk dat kinderen worden uitgehuwelijkt, uitgebuit en geen kans krijgen zichzelf te ontplooien. Om dat te verbeteren hebben vele sponsors vrijwillig gedoneerd, waarvoor grote dank! Hopelijk lukt het ons om al die sponsors iets terug te geven, door als we thuis zijn iets van de levensrust en levensvreugde die de mensen hier hebben over te dragen.

Geer en Peer

Over de helft!

Door: Saskia Post

Jemig wat gaat de tijd snel. Nou ja, als je bergje op aan het fietsen bent… ;-) Nee echt, wat gaat het hard! We hebben er al vier fietsdagen op zitten en hebben er nog maar drie te gaan. We hebben tot nu toe 243 km en 4590 hm gefietst, hoewel er over de hoogtemeters af en toe wat getwist wordt. De strava en andere meetinstrumenten verschillen nogal wat van elkaar, maar dat het er veel zijn daar is iedereen het unaniem over eens.

En over die hoogtemeters gesproken: iedereen trotseert ze in zijn of haar eigen tempo, maar oh wat zijn we trots! Trots op onszelf en trots op elkaar. De high fives en de knuffels zijn niet aan te slepen. De laatste klimmers worden onthaald met een erehaag van de koplopers. Juichen kunnen we inmiddels als de beste.

En dan, op die mooie route, na ongeveer 3,5 dag fietsen, stoppen we op een prachtige plek met uitzicht over de laatste kilometers van de dag die naar beneden kronkelen tussen de bergen. Daar zitten een paar meisjes in de meest prachtige kleren, met bloemen in hun draagmanden waar ze kransjes en dergelijke van maken, op een muurtje. Als we wat foto’s van ze maken – toeristen als we zijn – krijgen we langzaam toch een beetje de kriebels. Er klopt iets niet aan dit plaatje.

De meisjes zijn wel heel erg opgemaakt en steeds meer beseffen we dat ze hier niet zitten om uit te rusten van het bloemen plukken, ze zitten hier voor het toerisme. Ze hopen wat geld te verdienen door zich te laten fotograferen. Het volgende besef is: het is maandag. Waarom zitten ze niet op school? Ze zijn nog zo jong. Ze horen bij die vrolijke kindjes die we langs de weg hebben gespot die aan het spelen waren op het schoolplein.

Pfff. Dit is dus precies waarom we dit doen. Dit is waarom we fietsen. Dit is de reden dat we met elkaar zo’n enorm bedrag hebben opgehaald. Dit is waar Plan zich voor inzet. De meisjes zagen eruit als plaatjes. Hun klederdracht, die we al bij zoveel mensen hebben gezien, is prachtig. Maar de omstandigheden kloppen niet. ’s Avonds bij de briefing wordt dit ook nog even gemeld. “Geef ze geen geld, want dan houd je het in stand.” Onder het eten wordt er nog even over nagepraat.

En dan gaan we toch maar weer verder, een schitterende afdaling staat ons nog te wachten voordat deze relatief korte rit (50 km) afgelopen is. Met beide handen aan de remmen rollen we de kronkelweg af en eindigen we in Yen Minh. We worden weer ‘gewoon’ toerist en na een douche waaieren we uit om het stadje een beetje te verkennen. Sommigen doen een drankje, anderen laten de beentjes masseren. Even ontspannen, want ook al zijn we over de helft, er komen nog twee lange fietsdagen aan. Morgen gaat de wekker weer vroeg af!

Happy road

Door: Ria Yetsenga-Timmerman

Nadat ik om 5:15u wakker werd door het geluid van kippen die geslacht werden op de markt naast ons hotel (echt waar!), kon de dag voor mij alleen maar beter worden. En dat werd ‘ie! Het was weer een dag waarop de enthousiaste kreten je om de oren vlogen: schitterend, prachtig, oh wat ontzettend mooi, onbeschrijflijk, het mooiste stukje Azië dat ik gezien heb en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Hoe kan ik dat onbeschrijflijke nou toch proberen te beschrijven? Hoe kan ik jullie meenemen in de wereld waar wij nu mogen fietsen? Misschien moet ik iets vertellen over de verschillende kleuren groen van de natuur… of over de kleurrijke kleding van de mensen die hier wonen… of over alle enthousiaste en vriendelijke ‘hello’s’ die ons tegemoet komen als we door een dorpje fietsen… of over de wegen die af en toe verrassend goed zijn, en soms ook opeens in slechte staat… of over de fenomenale uitzichten waar ik stil van word… of over die ene high five van dat schattige kindje terwijl je langsfietst…

Ik geniet ook van de bijzondere dingen die je om je heen ziet als je hier fietst: een vuurtje in een kruiwagen met een stoofpot erop, houten huisjes op palen tussen de bananenplanten of de moestuintjes aan de rand van de weg. Of hoe de goot wordt gebruikt om je haar te wassen, maar ook voor de afwas, de was en het afval verbranden en je ziet kindjes met de allermooiste lach, met hun broertje of zusje op hun rug.

Dat je niet voluit de berg af moet racen, want je weet nooit wat je om de bocht tegen gaat komen: een vrouw met twintig kilo hout op haar rug, allerlei dieren, bergen zand, grind of gruis, een gat in de weg, een overstekende man op zijn motor die niet uitkijkt maar gewoon gaat. Dat de teer hier nog handmatig heet gemaakt wordt met een brander… Kortom, wat een voorrecht om hier te fietsen! Ik kijk m’n ogen uit. Vandaag was nog weer mooier dan gister en eergister. Na een heerlijk stuk infietsen kwamen de hoogtemeters weer om de hoek kijken en iedereen ging vol enthousiasme naar boven. Ondertussen waren de “oh’s” en “ah’s” niet van de lucht: afzien en genieten komen dicht bij elkaar ;-) Wat een trots gevoel, op onszelf maar vooral ook op elkaar, als we allemaal boven aankomen!

Na een heerlijke lunch hadden we een korte transfer naar een startpunt voor onze beklimming van de Ma Pi Leng pass. De weg heeft als bijnaam de Happy Road en dat klopt volledig. In één woord: schitterend. Bijzonder, nog relatief onontdekt en werkelijk adembenemende uitzichten. Onze gids Zan overdreef niet, toen hij bij de start zei: “Keep your camera’s ready!” Ik kijk er naar uit morgen weer op de fiets te stappen met elkaar en om meer te zien van dit prachtige land. Na drie dagen fietsen weet ik dit in ieder geval: Vietnam en deze fantastische groep mensen met wie ik dit mag beleven, heb ik in mijn hart gesloten.

Wat een vette dag!

Door: Rieke de Ruijter en Remco Kantelberg

Wat een vette dag! We begonnen de dag met een heerlijk ontbijtje om half 7, uitslapen dus ;). Eerst volgde er een super mooie busrit van ongeveer 2 uur door de bergen, die ons naar het beginpunt bracht. Na het opwarmrondje van gisteren is iedereen klaar voor de tweede tocht.

Vandaag stond op het programma een tocht van 82km naar de stad Bao Lac. De tocht begon rustig met een afdaling van 17km, dit was echt onbeschrijfelijk. Super mooie natuur, leuke dorpjes en enthousiaste mensen. Niet teveel stoppen om foto’s te maken en het ontwijken van overstekende dieren was onze grootste uitdaging. We fietsten van de ene in de andere verbazing.

Na deze prachtige afdaling zijn we gestopt om ons vol te eten aan koekjes en fruit. Het echte werk ging dan nu beginnen. Een klim van 11km stond voor de boeg. Gelukkig hadden we af en toe de mogelijkheid om even uit te rusten, daar waar er ook wat vlakke stukjes tussen zaten. Ook deze klim was weer adembenemend en dat maakt het klimmen een stukje aangenamer.

Na deze krachtige inspanning en het nodige zweet hadden we wel een lekker hapje verdiend. In een te leuk restaurant hebben we heerlijk gegeten (zelfs Remco vond het uit de kunst ;) ). Ook hier hebben we weer kennisgemaakt met de lokale bevolking en wat vinden ze het leuk dat we even een bezoekje brengen. Mooi om te zien hoe de mensen leven ook al hebben ze misschien niet zoveel, ze zijn super vriendelijk en enthousiast.

Na de lunch zouden we een heerlijke afdaling tegemoet gaan volgens onze reisleidster Lisette, maar zoals gewoonlijk zaten er weer pittige beklimmingen tussen, bedankt Lisette voor dit extra toetje. Gelukkig mochten we ook genieten van de heerlijke afdalingen tussen de mooie rijstvelden. Ondanks dat de rijst al geoogst was, de uitzichten waren prachtig. Klimmen en afdalen wisselen de verdere route af.

Na 82km komen we moe maar voldaan aan bij onze nieuwe slaapplek van de nacht. Met een tafel vol bier sluiten we de dag af. Op naar de karaokebar. We zijn verplicht om vannacht veel bier te drinken, want de bedden zijn van beton. Wat hebben we weer genoten van Vietnam en van de mooie mensen. Met heel veel zin kijken we uit naar de nieuwe dag!

Zijn we er klaar voor?!

Door: Michelle Hajema

Om half acht verzamelden we om de fietsen rijklaar te maken. Een muziekje op de achtergrond bracht de stemming er al goed in. Een proefritje, nog even een groepsfoto en dan zijn we klaar voor vertrek. “Zijn jullie er klaar voor?”, “JA!”. De energie spat er vanaf, we hebben er zin in!!!

De eerste paar kilometers voelen gelijk al heerlijk. We starten op een off-road pad, waarbij hier en daar wat kiezels en grind om je concentratie vragen. Vervolgens komen we bij een rivierbedding en kijken we na een kleine klim uit over een prachtig meer. We fietsen door en komen onderweg veel rijstvelden en prachtige natuur tegen. Die ongerepte natuur maakt iedereen een beetje stil…

Op het land zien we Vietnamese boeren werken. Prachtig hoe zij ambachtelijk hun werk aan het uitvoeren zijn met een grote glimlach en zelfs de tijd willen nemen om voor de foto even te poseren.
Dan starten we met de intense klim van 8 kilometer. “Doortrappen”, “eigen tempo”, “kom op!”, waren de gedachtegangen die me steeds hoger brachten. Eenmaal bovenaan de top staan we met zijn allen te genieten van onze eerste paar kilometers fietsen met dit top team. De volgende 13 kilometer wisselen elkaar af met klimmen en dalen. Pittige dalen met risicovolle scherpe S-bochten. Maar wat een kick geeft die snelheid in deze omgeving, heerlijk!

Op de heuvel wachten we op elkaar voor de laatste 3 kilometer. Ergens horen we muziek en gezang… klinkt als karaoke? Op zoek naar het gezang, opent een vriendelijke dame de schuur en daar staat een koppel heerlijk mee te blèren op Vietnamese muziek. De microfoon wordt aan ons overhandigd, aangevuld met rijstwijn. Een land met mensen naar mijn hart! Gastvrijheid is hier vanzelfsprekend evenals gezelligheid.

Na dit onverwachte uitstapje fietsen we als groep door naar het eind. We komen door een dorpje waar we onder het genot van een koud drankje een typisch Vietnamese lunch nuttigen.

De bus voert ons vervolgens naar de rivierbedding waar we op de boot stappen. In het dal, met alleen het getjilp van de vogels en de ronkende motor varen we langs prachtige bergen, rotsen en door een grot. Nagenietend van onze eerste tocht, waarbij iedereen zichzelf heeft overtroffen en waar we met een lach en een traan even stilstaan bij de prestatie.

Vietnamese jongeren leren een vak

Door: Barbara Schong

Vandaag gaan we het drukke Hanoi verlaten en met de bus naar Noord-Vietnam!
Maar we beginnen de dag met een bezoek aan het hoofdkantoor van Plan International, dat ook in Hanoi zit. De directrice en medewerkers vertellen over het werk van Plan in Vietnam en hoe het geld geïnvesteerd wordt in projecten die kindhuwelijken tegengaan en goed onderwijs beschikbaar maken.

Daarna gaan we in de bus naar REACH, waar 18- tot 30-jarigen de kans krijgen om een vak te leren. We kregen een heel mooi filmpje te zien over een gehandicapt meisje uit een arm gezin, dat door het volgen van onderwijs bij REACH nu een goede baan gevonden heeft als grafisch ontwerper.

Daarna mochten we in diverse klassen meekijken, terwijl de jongeren les kregen. In één lokaal ontmoetten we leerlingen die een horeca-opleiding volgen. Ze maakten heerlijke cocktails voor ons. Super leuk! In een ander lokaal waren leerlingen met een grafisch computerprogramma allerlei ontwerpen aan het maken. Dat was mooi om te zien.

In de hal hingen allerlei bedankbriefjes van leerlingen aan de school en de onderwijzers. Ze bedankten voor de mogelijkheid om een opleiding te volgen. REACH wordt bekostigd door Plan International, de regering en de bedrijven die de leerlingen helpen opleiden.

Toen was het tijd om verder te reizen. Eerst nog even ergens geluncht en toen vijf uur lang in de bus naar Babe National Park. Onderweg zagen we mooie landschappen voorbij komen. Eerst was het een heel stuk vlak en geleidelijk aan zagen we steeds meer bergen. En het was heel gezellig in de bus; we hebben zelfs nog een feestje gebouwd met allerlei meezingers en discolicht.

Aangekomen in het hotel was het al donker. Morgen gaan we beginnen met fietsen. Ik ga het een beetje met gemengde gevoelens tegemoet… Heel veel zin in, maar ook wel spannend.

Cycle Vietnam

Door: Anouk van der Zande

Vol verwachting klopt ons hart! Het moment waar we de afgelopen maanden naartoe hebben gewerkt, waar we ons uiterste best voor hebben gedaan met het ophalen van het sponsorgeld en uiteraard de vele fietstrainingen. Cycle for Plan gaat nu dan toch echt beginnen!

De afgelopen dagen is iedereen naar Hanoi gevlogen en hebben we de stad ieder op onze eigen manier verkend. Hanoi staat bekend om zijn goede keuken, dus liefhebbers van lekker eten kunnen hier hun hart ophalen. Ook voor de koffieliefhebbers is er een bijzondere koffie uit te proberen: de egg coffee. Zoals de naam al doet vermoeden, koffie met een ei(-geel) daarin. Verrassend lekker moet ik zeggen!

Zelf heb ik naast Hanoi de afgelopen dagen ook genoten van het mooie eiland Cat Ba. Dit eiland ligt in de regio van Ha Long Bay en staat bekend om de schitterende karstbergen die her en der uit het water verrijzen. Naast een bezoek aan dit schitterende gebied heb ik hier ook al een klein ritje op de fiets gemaakt. Als het noorden van Vietnam (de regio waar we naartoe gaan) net zo mooi is als dit gebied dan wordt het elk moment van de dag genieten. Behalve dan als we bergopwaarts mogen. 😉

Vanavond was de eerste avond dat we allemaal weer bij elkaar waren. Onder het genot van heerlijk Vietnamees eten, een wijntje of Hanoi-biertje hebben we bijgepraat, en je merkt dat iedereen toch licht gespannen is voor wat komen gaat. Hoe zal het fietsen ons straks vergaan? Hoe is het om onze sponsorkinderen te ontmoeten? Een hoop vragen waarover we al het een en ander gehoord hebben van een voorgaande groep, maar hoe zal het bij ons gaan? Dat gaan we de komende week zien. We hebben in ieder geval allemaal onwijs veel zin in het avontuur dat na al die maanden van voorpret en hard werken dan toch echt daar is. Volgen jullie onze avonturen mee via de blog?