Fietsers bloggen live vanuit Vietnam – Oktober

Landen in Nederland

En dan land je weer op Schiphol met een hoofd vol indrukken, beelden op mijn netvlies, verhalen gestokt in mijn keel, met in mijn hart Vietnam en de provincie Ha Giang en zijn mensen. Aangekomen op Schiphol worden we opgewacht door onze dierbaren, nemen we afscheid van elkaar en gaan ieder onze eigen weg.

Het échte landen bleek een stuk lastiger te zijn en duurde langer dan het aan de grond zetten van het vliegtuig. Nu, een maand later kan ik zeggen dat ik ben geland maar zonder twijfel als een andere Sjanine dan toen ik opsteeg.

Ik ben niet de enige. Mijn reisgenoten ervaren het ook ieder op zijn of haar eigen manier. We zoeken elkaar op alsof we willen vasthouden aan de bubbel van Vietnam: alleen met de natuur, elkaar, de euforie, afzien, versteld staan van de prestaties en genieten met een lach en een traan. Het leven in Nederland wil lastig binnendringen. De dingen lijken er even minder toe te doen.

Enorm dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren schrijf ik deze blog. Dankjewel Provincie Ha Giang voor je gastvrijheid en je natuurschoon. By far het mooiste wat ik ooit heb gezien! Dankjewel Zeng en Den voor het met zoveel trots laten zien van jullie omgeving en de mensen van Plan Vietnam voor jullie tomeloze inzet en drive waarmee jullie de projecten inhoud geven. Wauw!

Bedankt girls van Vietnam voor het laten zien wat voor een moed jullie hebben om te strijden naar een leven waarin eigen keuzes en een toekomst mogelijk zijn. Maar ook Cycle for Plan voor deze mooie reis en de fantastische begeleiding in samenwerking met Spiceroads (de Vietnamese partner).

En natuurlijk…. dank lieve reisgenoten voor het samen beleven van deze reis. Wat hebben we genoten van én met elkaar in al onze diversiteit en identiteit. Het was prachtig! En ik… ik kijk achterom en glimlach, mijn life changing journey has come to an end.

Ik pak mijn fiets op een koude zondagochtend in November om met een paar Vietnam vrienden in de dauw met opkomende zon de Postbank op te fietsen. Misschien wel om stiekem het gevoel te willen hervinden van klimmen/euforie en grenzen verleggen. Het valt me op dat we bij een klim qua volgorde in dezelfde lijn fietsen als in de bergen van Vietnam. Ik kijk om mij heen, zie de mooie herfstkleuren en voel mij tevreden en blij. Ik weet het zeker: Plan International is nog niet van mij af… Girls First!

Goodbye Vietnam

Door: Amy Hoogendoorn

Na een gezellige laatste avond volgt dan toch echt het afscheid. Langzaam aan vertrekken er mensen richting huis of naar een andere bestemming binnen of buiten Vietnam. Om de tijd voor vertrek nog zo goed mogelijk te besteden, besluit ik een massage te nemen in een van de vele spa’s die Hanoi rijk is. Mijn lichaam heeft tenslotte hard gewerkt de afgelopen dagen en verdient een beetje zorg.

Wat een verwennerij! Een voetenbadje en een kopje thee vooraf en versgeperste passievrucht ter afsluiting. Blij bedank ik de eigenaresse. Zij is een van de vele vriendelijke en gastvrije mensen die ik hier heb mogen ontmoeten. Na nog wat slenteren door de straten van de stad, is het ook voor mij dan toch echt tijd om te vertrekken. Met acht man hebben we dezelfde vlucht. We worden door onze vertrouwde chauffeur nog eenmaal weggebracht en gewoon omdat het kan doen we nog een mop van de dag.

Eventjes is het alsof we nog één keer mogen fietsen samen. Maar al gauw komt het vliegveld in zicht en komt er toch echt een einde aan ons avontuur. Kijkend uit het raampje van het vliegtuig, laat ik de afgelopen dagen voorbij komen. Is het echt pas 12 dagen geleden dat ik uit datzelfde raampje keek, uitkijkend naar alles wat nog komen ging? Het lijkt een leven geleden.

Ik voel me verrijkt door dit prachtige avontuur en de weg die we als groep hebben afgelegd. Ha Giang is met recht een van de mooiste provincies van Vietnam en we hebben de mogelijkheid gekregen om door dit magisch mooie gebied te fietsen en om kennis te maken met de even zo mooie bevolking. We hebben met eigen ogen kunnen zien wat Plan kan betekenen voor de kinderen daar. Een ervaring die blijvend een grote indruk op me heeft gemaakt.

Aan alles komt een eind, ook aan dit geweldige avontuur

Door: Gesina Tuinier

Zoals iedere ochtend zitten we rond half 7 aan het ontbijt. Ditmaal met gemengde gevoelens. De gehele reis prop je jezelf tijdens het ontbijt vol om te gaan fietsen en je vervolgens te realiseren dat dit vandaag volledig overbodig is. De laatste kilometers zijn gemaakt. Wat een ontlading als je dan met zo’n hechte groep je laatste kilometers hebt gefietst.

Dit was een avontuur die ieder op een andere manier heeft beleefd. Voor de meesten begon het een jaar geleden bij de inschrijving. Sponsorgeld ophalen en trainen zodat je fit genoeg bent om de bergen te kunnen bedwingen. Het startschot op de eerste dag luidt voor de laatste klim. Langzaam komt het peloton boven door het magische wolkendek. De eerste zware hoogtemeters van de in totaal 9500 hoogtemeters zijn gemaakt.

Je kunt deze reis zien als het nichtje van de Tour de France met een Vietnamees randje. De gele trui werd gegeven aan de grootste doorzetter in plaats van de snelste fietser, drie keer per dag rijst eten, kilo’s suikers verwerken tijdens het fietsen en vergeet niet het uitzicht wat hier onbeschrijfelijk fantastisch is terwijl je de beklimmingen trotseert.

Het was heus allemaal niet zo makkelijk: fietsen door verschillende weersomstandigheden en het ontwijken van kuikens, waterbuffels, motorbikes en zwaaiende kinderen. Waar de zorg over de moeilijkheidsgraad na de eerste dag flink toenam, groeide iedereen in het avontuur en werd iedereen een professionele fietser met een eigen uitdaging. Voor de een was het zijn eigen grenzen verleggen terwijl de ander als doel had het ontdekken van de mooiste fietsroute. Met als gedeelde gedachte dat we de mooiste en sportiefste herinneringen uit ons leven zijn aangegaan.

Langzaam begin ik het tijdens de busrit terug naar Hanoi dan echt te beseffen: het Cycle for Plan avontuur zit er voor ons nu op, maar dit ga ik echt nooit meer vergeten!

The Grand Finale

Door: Ellemieke Wagenaar Hummelinck

Vandaag is alweer de laatste fietsdag van onze reis door Vietnam. Het wordt spannend, want vandaag ontmoeten wij onze sponsorkindjes. Na een prachtige rit in de bus komen we aan bij het startpunt van vandaag. Vanuit moeten we nog even een stukje klimmen met de fiets. We leggen dit stuk als één groep af, omdat de weg best slecht is. Maar het is erg gezellig! Wanneer wij het dorp binnenfietsen staan er aan alle kanten mensen ons aan te moedigen.

We worden welkom geheten door de voorzitter van het dorp. Deze man is na zijn studie en werk teruggekeerd naar zijn geboortedorp Hanoi. Hij vertelt onder andere hoe het inkomen in de regio de afgelopen jaren is gestegen: door de overstap op het kweken en verkopen van pruimen.

Hierna krijgen wij een presentatie van Plan Vietnam. Zo leren wij dat in deze provincie 88% van de inwoners tot een etnische minderheid behoort en dat bijna 30% van de mensen onder de armoedegrens van $1,02 per dag leeft. Gevolgen van deze armoede zijn slechte sanitaire voorzieningen, beperkte toegang tot schoonwater en slechte voeding waardoor kinderen achterblijven in de groei. Ook verlaat zo’n 20% van de meisjes vroegtijdig school. Door de klimaatverandering zijn deze mensen extra kwetsbaar. Om dit tij te keren helpt Plan met voorlichting over goede voeding voor pasgeboren baby’s, krijgen zwangere vrouwen en jonge moeders thuis pre- en postnatale zorg, krijgen de kinderen toegang tot schoon drinkwater en leren zij wat goede hygiënische gewoonten zijn.

Eindelijk was het zover, wij gingen onze sponsorkinderen ontmoeten! Wij zijn gekoppeld aan Thi Hien, een meisje van 11 jaar. We hebben een rugzak met wat spulletjes voor school meegenomen. Thi Hien is wat verlegen waardoor het eerste contact wat moeilijk tot stand komt. Gelukkig zit er ook een mini-puzzeltje in de rugtas die wij gezamenlijk maken. Dit blijkt een goede manier om het ijs te breken. Er worden nog wat kleurplaten en krijtjes tevoorschijn getoverd en wij gaan samen kleuren. Wat een gezelligheid! Al veel te snel komt er een einde aan het bezoek. Maar voordat wij echt afscheid van elkaar moeten nemen, wordt er nog een groepsfoto gemaakt. Maar dan volgt toch echt het definitieve afscheid. Ik krijg nog een dikke knuffel, maar dan is het toch echt over en uit met deze bijzondere ervaring.

Te voet gaan wij naar het lokale restaurant waar tot grote vreugde van veel mensen patatjes (met mayo!) op tafel staan. We schuiven aan en het ene na het andere gerecht blijft maar komen.
We eten onze buikjes rond. Tenslotte brengen wij nog een bezoek aan een Girls Club. Zij hebben een aantal toneelstukjes en dansen voor ons voorbereid. Wij worden uitgenodigd om deel te nemen. Soms leidt dit tot hele grappige situaties.

De tijd vliegt en we moeten weer op de fiets stappen om met zijn allen het laatste stukje van deze dag af te leggen naar het regiokantoor van Plan International. Hier stappen wij voor de laatste keer van ons inmiddels vertrouwde fiets en drinken wij een welverdiend overwinningsbiertje of -frisje.

Daarna hopt iedereen in de bus voor de terugreis naar ons prachtige hotel. Morgenvroeg volgt de lange busrit naar Hanoi en dan komt het einde van deze prachtige reis toch echt in zicht.

Bitterzoet genieten

Door: Martyn de Jong

De nachtdienst van de hanen is voorbij en ook de varkens in de schuur naast ons verblijf roepen ons luidkeels een goedemorgen toe. Ja, het is fietsdag zes en er staan mooie dingen op de planning. Maar voordat het fietsavontuur begint, worden eerst nog even grote stapels pannenkoeken met banaan en honing weggewerkt. ‘Heerlijk!’ roepen we in koor. En zelfs de karpers in de vijver smullen mee door onze bananenresten naar binnen te slurpen.

Ja, het moge duidelijk zijn: in het dorp zijn we letterlijk omringd door dieren. En het bijzondere is dat ze stuk voor stuk bij het dagelijks leven horen. Waterbuffels, eenden, katten, kippen – elk dier heeft een bepaalde verantwoordelijkheid en maakt deel uit van een harmonieus ecosysteem.
Grappig genoeg geldt datzelfde principe ook binnen onze eigen groep. Je hoeft niet per se arts, leiding, fotograaf, gids of chauffeur te zijn om iets bij te dragen. Zo hebben we grappenmakers, stille krachten, tempomakers, luidkeelse lachers, dansers, zangers, oppeppers en knuffelaars. Met andere woorden: alle ingrediënten voor een sterk en hecht team.

Dat laatste komt goed van pas met de rit die op de planning staat. Eerst 50 kilometer vlak terrein, daarna een klim van 18 kilometer, om de dag vervolgens af te toppen met een daling van 11 kilometer. Oei, als dat maar goed gaat. Zelf ben ik best gesloopt na een nacht van ontelbare ruzies met mijn klamboe en lage bloedsuikers. Ook de andere groepsleden zijn zichtbaar vermoeid, maar de stemming is er zeker niet minder om. We knallen de eerste 50 kilometer door zonder zuchten of steunen. Zouden het de pannenkoeken zijn geweest, of hebben we de smaak van het fietsen gewoon echt te pakken? Mijn gevoel zegt het laatste en de lege stoelen in de bus bevestigen die gedachte.

18 kilometer is de langste klim van de reis, maar zo voelt het zeker niet. Sterker nog: het is de mooiste klim van de reis. Niet zozeer qua uitzicht, maar wel qua sfeer. Ik kan namelijk niet zeggen of ik meer aan het zweten of aan het lachen ben tijdens de rit omhoog. En even voor de duidelijkheid: in mijn geval is het zweten geblazen met temperaturen van dik in de 30.

Reden te meer om halverwege de berg de fietskleding uit te trekken en in een waterval te springen voor verkoeling en vermaak. En dat blijkt een bijzonder goede keuze. Terwijl we als kinderen met het water spetteren, dringt iets tot me door: Als je zoveel plezier kunt hebben langs de weg, in een plas van 20 centimeter water, dan weet je dat je écht gelukkig bent.

En niet alleen wij hadden dat feelgood-moment te pakken; het applaus en gejuich bij de rustpunten waren harder dan ooit. Want ja, iedereen bereikte de top van deze helse klim. Het leek wel alsof we allemaal besmet waren met een tweewielig-equivalent van runner’s high. Er vloeiden tranen van trots, vermoeidheid en overwinning. De high-fives waren niet aan te slepen.

Dus na deze rit kan ik zeggen dat ik reuzetrots ben op mezelf, maar vooral op deze groep met prachtige mensen. Want individueel iets bereiken is lang niet zo leuk als tezamen. En om die reden kwam ik vandaag met een bitterzoet gevoel aan bij onze idyllische lodge. Morgen rond dezelfde tijd is het fietsavontuur namelijk écht ten einde. De fietsen belanden voor eeuwig in de vrachtwagen, de helmpjes gaan af en de pakjes gaan uit.

Nee, zadelpijn ga ik niet missen. Maar het gevoel van samen elke dag iets onmogelijks bereiken wél. Daarom ga ik van elke seconde proberen te genieten – net als op de berg, in de waterval en tijdens het gejuich. Man, wat is dit toch een fantastische reis om samen mee te maken.

Het leven van een Vietnamees

Door: Mariëlle Bonfrer

Vanmorgen stapte ik voor de zesde keer op mijn inmiddels vertrouwde bike. Met negentig kilometer aan indrukken, kon ik me ook weer vandaag enigszins inbeelden hoe het leven van een Vietnamees nu werkelijk is.

Al fietsend trof ik de mooiste mensen in hun eigen habitat. Eindeloos hurkend voor zich uit starend. Vrouwen die achter de naaimachine of zelfs lopend aan een borduursel werkten. Hardwerkende mensen; werkend aan de weg of voorovergebogen over een groot zeil met nog te drogen mais en pinda’s.

Op brommertjes worden niet alleen kippen, geiten en varkens vervoerd, maar ook grote hoeveelheden hout en zelfs hele gezinnen. Geregeld kom ik mensen met handkarren tegen met daarop van alles en nog wat. Zelfs de post wordt zo rondgebracht.

Onderweg hield een vrolijk kijkend mannetje mij aan met zijn fiets in de hand. Met een hartelijke lach probeerde hij in gebarentaal een ruil voor te stellen: zijn fiets voor de mijne. Hij wist natuurlijk ook wel dat ik nooit mijn stalen ros zou verruilen voor die van hem, maar het was het proberen waard.

Vanavond slapen we in een echte homestay, even buiten Ha Giang. Bij het schrijven van deze blog zit ik op mijn matje voor een open raampje onder een rieten dak. Ik mijmer nog even na over alle bijzondere indrukken van vandaag en de levens die voor ons Westerlingen echt een ver-van-mijn-bed-show zijn. Het blijft bijzonder dat de mensen hier met zo weinig zo tevreden lijken, terwijl wij hier ons bij aankomst in de homestay al druk maken over de wificode. Echt een wereld van verschil.

Fietsen op karakter

Door: Hanna Lakerveld

Mijn samenvatting van de dag: regen, kou, prachtige uitzichten en verbroedering!
Vandaag een korte fietsrit met een stop bij het Vong Palace en als beloning een hotel met zwembad. Én de eerste dag met een gele-truidraagster: vandaag Michelle.

Om kwart voor zes ging de wekker en hoorden we het al: regen. We hadden de hoop dat het weer beter zou worden, dus vol goede moed stapten we iets later dan gepland op de fiets. Van warmfietsen was niet echt sprake, want de eerste klim kwam al aan het eind van het dorpje. Mijn benen waren echt nog niet warm, dus het was er een om even goed wakker van te worden.

Al vrij snel begon het te regenen. Tussendoor stopte het soms even, maar de ochtend was vooral een regenachtige rit. Af en toe hadden we ook stukjes met tegenwind. Als we een berg op fietsten, lieten achter ons de toeterende vrachtwagens en brommers weten dat ze er waren. Dat was wel even doorzetten. Gelukkig waren de uitzichten nog altijd erg mooi, al zat stoppen om er echt van te genieten er helaas niet echt in met die regen. Even een fotootje met het groepje waarmee ik fietste en hup weer door.

Na ongeveer een uurtje fietsen kwamen we aan bij het paleis. Iedereen was doorweekt en had het koud. Er stond een bbq’tje die we probeerden aan te steken om warm te worden en ondertussen waren we aan het pinguïn-en om onszelf warm te houden. Het paleis kreeg een bliksembezoekje, omdat we het gewoon te koud hadden. Snel weer op de fiets en hopen op een klimmetje om weer lekker warm te worden (ja echt waar!) en die kwam gelukkig ook.

Het laatste stuk tot de lunch was een afdaling die in een prachtige slinger over de berg liep. Bovenaan hoorde ik dat dit een van de mooiste afdalingen zou worden. Dat bleek waar; wat prachtig! Bij de lunchplek werd iedereen toegejuicht door de mensen die in de bus hadden gezeten en al binnen waren, echt heel leuk!

De lunch was net als alle andere dagen echt heerlijk. Daarna was het tijd voor een opwarmdansje en bleken we goed vermaak voor de lokale bewoners. We vroegen ons met z’n allen af wat zij met die filmpjes van ons gaan doen…

Na het opwarmen konden we dan echt beginnen aan de afdaling van 11 km. Wat was dat gaaf! Na elke bocht werd het uitzicht nog mooier. Ik ben met Joost en Marjette zo vaak gestopt om van het uitzicht te genieten en een foto te maken, dat de bezemwagen ons op de hielen zat. Gelukkig zat er geen tijdsdruk achter deze rit, dus konden we gewoon blijven genieten!

Bij het hotel aangekomen lekker onder de douche. En vol verwachting uitkijken naar die duik in het zwembad! Helaas…het zwembad was dicht. Dan maar naar een bar in het dorpje. We zaten met z’n zessen in een Vietnamees tentje met knipperende lichtslangen en lampionnetjes, toen langzaamaan de rest ook kwam binnendruppelen. Toen Lisette aankwam hebben we nog even uit volle borst ‘Lang zal ze leven’ gezongen. De biertjes konden niet meer gekoeld worden, maar lauw bier smaakte ook prima en de lege blikjes mochten we op de grond gooien. Jullie kunnen je vast voorstellen hoe de grond eruit zag!
Ik denk dat er nog nooit zo veel mensen in dit tentje hebben gezeten, aangezien we ook hier weer met veel plezier op de foto werden gezet door de mensen die aan het werk waren. Wat een hilariteit en wat een gezelligheid! Ik ben benieuwd wat voor dag we morgen gaan hebben!

“DIT NEEMT NIEMAND ONS MEER AF”

Door: Pascalle Kouwenhoven

Om 5.45 uur ging de wekker al. We waren een beetje gebroken omdat we gister na het eten naar de karaokebar zijn gegaan om nog een klein afzakkertje te doen. En om onze zangkwaliteiten te laten horen, maar we zijn er wel over uit dat we beter kunnen gaan fietsen ;-) Behalve Martyn, die zijn zelfgeschreven songs ten gehore bracht. Met de mooie quote ‘Zingen zit in mijn hart en fietsen in mijn benen’ eindigde deze avond.

Na een korte nacht en een hard bed verschenen er aan het ontbijt allemaal blije gezichten omdat er brood op de tafels lag met jam en eitjes. Heerlijk even een beetje vertrouwd… Na het ontbijt brachten we de spullen naar de bus en stapten we op de fiets! We begonnen vandaag met een vlak stuk langs de Gam-rivier. Wauw wat mooi: aan onze linkerkant een groenblauwe rivier en aan de rechterkant de zon.

Het is warm vandaag maar wat gaan we door leuke dorpjes. We worden hartelijk ontvangen door zwaaiende kindjes langs de weg en krijgen high fives van ze. Prachtig is dat, echt weer even een momentje dat je met een brok in je keel fietst… Na dit bijzondere moment hadden we een stop om even wat te eten en te drinken en onszelf op te laden voor de nog te maken kilometers.

We denken elke keer dat het niet mooier kan maar na deze stop gingen we klimmen: 12 km de Ma Phi Leng-bergpas op. Ongelofelijk mooi! We rijden op smalle wegen met wel 10 procent stijging. Iedereen is stil en het enige wat je hoort is het water dat van de rotsen naar beneden komt en het gekraak van de steentjes waar je overheen rijdt. Elke bocht wordt indrukwekkender en ook zwaarder, maar door dit uitzicht vergeet je dat een beetje. Woorden schieten te kort.

Trots zeg ik dat dit het mooiste is wat ik ooit heb gedaan. Trots op mezelf maar ook op mijn mededeelnemers. Wat een strijders hier en wat een mooie mensen om ons heen.

Dit neemt niemand ons meer af! Van het zingen van Martyn gister in de karaokebar tot deze mooie avonturen: dit gaan we nooit meer vergeten…

Cycling into the golden hour

Door: Daan Bekker

Vandaag stond in het teken van onze tweede fietsdag. Na de pittige rit van gisteren was de vraag natuurlijk hoe iedereen de nacht was doorgekomen en hoe onze lichamen zouden reageren. Gelukkig heerste er tijdens het ontbijt al een opgewekte sfeer, waardoor we om half 8 vol goede moed in de bus stapten voor de transfer naar het startpunt van onze tocht. Deze tocht zou 2 uur duren, ware het niet dat een verdwaalde volgepakte vrachtwagen ons een half uur ophield op de smalle bergpaden. Met een beetje vertraging en na een extra helm-check vanwege de ongelukjes van gisteren, stapten we rond 10 uur dan eindelijk op de fiets.

Onze bestemming is Bao Lac, een klein dorpje nóg dichter tegen de Chinese grens. De tocht zou circa 82 kilometer lang zijn en 1000 hoogtemeters bevatten. Minder steil dan dag 1 dus, maar onze conditie zou vandaag zeker op de proef worden gesteld.

De tocht begint met 17 kilometer bergafwaarts. Een heerlijk begin voor de adrenalinejunks onder ons, maar ik merkte wel dat ik de handjes een stukje steviger op de remmen had na de ongelukjes van gisteren. Onderaan de heuvel aangekomen hadden we onze eerste pauze bij een gigantisch beeld van de Vietnamese legende Ho Chi Minh, waar we ons klaar konden maken voor de eerste klim van de dag. Deze zou pittig worden. Al tijdens de eerste meters kon ik voelen dat ik gisteren niet had stilgezeten. Gelukkig kwam de afleiding al snel, aangezien we tijdens deze etappe door een groot aantal kleine dorpjes reden, waar de goedlachse lokale bevolking ons enthousiast toezwaaide.

Waar we de afgelopen dagen regelmatig getrakteerd werden met felgroene rijstvelden, waren vele rijstvelden tijdens dit deel helaas al geoogst. Rijst verbouwen in de bergen heeft een groot nadeel ten opzichte van lager geleden gebieden, aangezien irrigatiesystemen hier niet toepasbaar zijn en de lokale bevolking dus afhankelijk is van de regen. Dit heeft tot gevolg dat men in de bergen slechts één keer per jaar kan oogsten, terwijl dit in de lagere delen van Vietnam twee tot drie keer mogelijk is.

Ondanks dat de rijst dus onlangs geoogst was, waren de uitzichten wederom adembenemend mooi en was ik dus enigszins teleurgesteld dat we na 30 kilometer stopten voor lunch.

Na een lichte maar verrukkelijke maaltijd stapten we weer op de fiets voor het meest memorabele deel van onze tocht! Klimmen en dalen wisselden elkaar af en met de steun van de lokale bevolking leek iedereen enorm van deze middag te genieten. Toen we vervolgens een gebied in reden waar de rijst nog niet geoogst was en de zon zich als een gouden gloed in de vallei wierp, beleefden we zonder twijfel de mooiste uitzichten van deze reis tot nu toe.

Uitgeput maar voldaan zijn we rond 5 uur in Bao Lac aangekomen, waar onze lokale tour guides Zen en Den ons tussen de bruisende lokale markt door naar ons hotel leidden. Wat een geweldige dag! Voor nu gaan de beentjes hoog, biertje in de hand en op tijd naar bed!

Discover Ba Be National Park

Door: Gertie Wientjens

Vandaag was het dan eindelijk zover dat we mochten gaan fietsen! Nadat we gisteren hadden gehoord en gezien waarom we deze uitdaging ook alweer aan zijn gegaan, mochten we nu aan de uitdaging zelf beginnen.

En het begon gelijk met een aardig klimmetje, waardoor het ook meteen duidelijk was dat we dit niet zomaar eventjes gingen doen. Na nog een paar kleinere klimmetjes en een afdaling kwamen we terecht in het dal en konden we even op adem komen. En niet onbelangrijk: van de omgeving genieten! Het is hier echt prachtig en je kijkt je ogen uit tijdens het fietsen. Het is zo geweldig om hier te mogen fietsen!

Na een korte stop mochten we beginnen aan het zwaarste onderdeel van vandaag: een klim van ongeveer 8 kilometer. In het begin bleef het echt de hele tijd maar stijgen en was er weinig tijd om even te herstellen op vlakke stukjes. Later werd dit wel wat beter, maar we bleven borden tegen komen met daarop waarschuwingen voor stijgingen van 8% tot wel 15%. Het was dus hard werken en zorgen om goed in je cadans te blijven. Het was dan ook een overwinning om bij de top aan te komen. Bijna iedereen lukte het om fietsend de top te bereiken en werd dan onthaald door de rest van de groep als een ware held(in)! Het is mooi om te zien hoe de groep elkaar steunt en helpt om de kilometers en hoogtemeters te overbruggen.

Deze zware klim werd gevolgd door een welverdiende stop. Daarna mochten we voornamelijk afdalen, maar ook hier zaten nog wat stevige klimmetjes tussen. Tijdens de afdalingen ging iedereen behoorlijk rap naar beneden, sommigen zelfs zo rap dat ze uit de bocht vlogen. Maar gelukkig leverde dit alleen wat schaafwonden en blauwe plekken op.

We hebben doorgefietst tot aan de lunch en toen zat de fietsdag er voor vandaag alweer op. Een ritje van 37,89 km met 1892 meters stijging en 1945 meters daling (volgens mijn sporthorloge). Iedereen had een voldaan gevoel dat we deze eerste dag volbracht hadden. Al kostte het zeker heel wat inspanning en doorzettingsvermogen!

Na de lunch werden we met een kei mooie boottocht beloond voor onze inspanningen van die ochtend. Via een rivier kwamen we terecht op het Ba Be Lake. Ook nu was het weer genieten geblazen van de prachtige omgeving!

Morgen staat er een lange tocht op het programma van 82 kilometers, met ‘maar’ 1472 hoogtemeters. Volgens het routeboek een mooie dag om er goed in te komen. Maar dat is vandaag ook al gelukt! We weten nu zeker aan wat voor zware, maar tegelijkertijd ook prachtige uitdaging we begonnen zijn!

Hier doen we het voor

Door: Jelly Pater

Het is acht uur in de ochtend. Na een typisch Vietnamees ontbijt, een noodlesoepje, ben ik klaar voor de eerste ‘werkdag’: het bezoek aan het hoofdkantoor van Plan International Vietnam en een school waar beroepsopleidingen gegeven worden. In de middag zullen we richting de bergen vertrekken.

De lokale Plan International-medewerkers zijn ons ontzettend dankbaar dat we zoveel geld hebben opgehaald: meer dan € 91.000! Hoe we ons steentje gaan bijdragen om onder andere kindhuwelijken te voorkomen, wordt steeds duidelijker. Plan realiseert projecten vanuit verschillende kleinere locaties, met name in het midden en noorden van Vietnam. Onze fondsen zullen vooral gebruikt worden voor projecten in Ha Giang.

Voor kinderen tussen 0 en 11 jaar is het hoofddoel dat niet alleen de meisjes maar ook jongens happy & healthy zijn. Dus: niet alleen goede voeding en schoon drinkwater maar ook toegankelijke zorg. Er is tenslotte geen beter begin dan een goed begin. Voor kinderen en jongeren tussen 11 en 24 jaar ligt de focus op (beroeps)opleidingen. En als er aanleiding voor is, het voorkomen van kindhuwelijken.

Na de uitleg van deze projecten, is het tijd om een Plan-project te bezoeken: de REACH-school. Wat mooi is, is dat hier met name opleidingen worden gegeven waar vraag naar is: web design, video editing, programmeren, hospitality, kappen, manicure en koken. De kinderen en jongeren die in aanmerking komen voor een opleiding, zijn laaggeschoold en hebben beperkte kansen door (geen) opleiding, lichamelijke beperkingen, HIV, mensenhandel, etc. In de klassen zag ik met hoeveel enthousiasme en passie de kinderen bezig zijn met hun vak. Hoe ze van 2 uur videomateriaal een prachtige tv-spot kunnen maken van 2 minuten. En hoe ontzettend trots ze daar op zijn.

Wat ik ook zie, is dat de kinderen vanuit de bergdorpjes hun ouders gaan verlaten. En dat de ouders, familie en de gemeenschap ook een beetje afscheid gaan nemen van hun kinderen. Ze gaan niet alleen studeren in de grote stad, maar de kans is ook groot dat ze in de miljoenenstad Hanoi of Ho Chi Minh gaan werken. En is dat niet hoe kleine meisjes groot worden? Net als bij ons?

We zijn begonnen!

Door: Fabienne Rotteveel

Omg! Het is zover; Cycle for Plan in Vietnam 2019 is begonnen! Ingeschreven vanuit de cliché Nieuwjaarsvoornemens, omdat ik op zoek was naar een fysieke uitdaging. Maar ook om iets anders te doen naast me alleen voor werk inzetten.

Na twee dagen wennen aan het hectische Hanoi, ontmoeten we vandaag de hele groep voor het  welkomstdiner in het hotel. Naast de gebruikelijke instructies (“niet te laat komen” en “heb respect voor het land waarin we deze fantastische trip mogen maken”) krijgen we ook nog extra instructies over hoe we ons moeten gedragen tijdens de projectbezoeken.

Aan tafel worden de gesprekken voortgezet, die we voor vertrek in de groepsapp voerden. Hoeveel hoogtemeters zijn er getraind? Welke voedingssupplementen zijn er mee? Wie zal het er eerst in tranen uitbarsten? En wie stapt er het eerste in de bezemwagen? Allemaal valide vragen, maar het gaat bijna niet over de kinderen voor wie we dit doen. In welke omstandigheden zitten zij? En hoe kunnen wij ze helpen? Misschien komt het doordat het nog een te ver-van-ons-bed-show is. Of toch zenuwen in combinatie met de jetlag?

De uitdaging zit niet alleen in het fysieke, maar ook in het feit dat opgeven voor ons misschien makkelijk is, terwijl opgeven voor de meiden waarvoor we dit doen geen optie is.
Het is fantastisch; er gaat toch meer dan €90.000 naar de projecten. Maar laten we meer dan alleen dit doen. Laten we de meisjes ‘gebruiken’ als motivatie om de bergen van Vietnam op te komen. Zo kunnen we daadwerkelijk zeggen aan het einde van de reis: I Cycled for the Girls. Ten slotte nog een mega thanks aan al mijn sponsors. Ik heb er zin in!