Volg Cycle for Plan Vietnam 2017 – Groep 1

Door: Roeland Hillen

Veel gelachen

Denk ik terug aan Vietnam dan komt in ieder geval naar boven dat wij verschrikkelijk veel gelachen hebben. Heel veel zaken gaan hier zo anders. Het is een reuze sprong terug in de tijd. Een varken staat los in de wagen en zet zich bij iedere bocht schrap in de hoop dat hij niet omdondert. Met een brommer kun je rijden van A naar B maar je kunt er ook prima 5 biggen op kwijt of een 3 meter brede bos bamboe of nog 2 brommers op het achterste zitje. Je weet tenslotte maar nooit of je onderweg nog een onderdeeltje nodig hebt of je kan ze verpatsten voor een miljoentje (25.000 Dong is nml. €1,-) of wat… Bouwen doe je overal en nergens. Zonder helm of enig andere veiligheidsmaatregel. Voor het stutten van een vloer gebruik je 80.000 bamboe stokken en je arbeiders laat je slapen in een hok waar een Nederlandse kip nog geen ei in legt. Ons bad stond scheef. Zo scheef dat je direct op je plaat glijdt als je er in gaat staan om te douchen (zonder gordijn natuurlijk). Het water stroomt weg in het afvoerputje om vervolgens weer tevoorschijn te komen. Het komt namelijk onder het bad vandaan en vormt dan een mooie stroom water dwars door de badkamer naar het volgende afvoerputje. Dat gordijn is dus inderdaad overbodig. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Reizen met goede doelen

Het is een voorrecht om te kunnen reizen, zeker als je het kan combineren met een goed doel en een sportief element. Het opent je ogen en laat je zien dat er bij ons toch wel verschrikkelijk veel geregeld is en wat is het heerlijk om 1,5 week geen telefoon te krijgen en even ‘niet te hoeven/moeten’. Nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe verhalen, spullen kwijtraken en deels terugvinden, niet op een ‘tonnetjes meer of minder’ te moeten letten omdat een biertje maar 20.000 dong kost!

Tenk you, hoooooland

Ik heb genoten in en van de groep. De ‘wedstrijdleiding’ heeft ons perfect begeleid. Wij/zij keken niet op een kilometertje of een nulletje meer of minder. Zo werkt dat in Vietnam. Wij kijken uit naar de foto’s van Ivo, onze trouwe fotograaf met iedere keer een te kleine helm. Dank ook aan mijn fietsmaat Aad. Wat hebben wij een lol gehad. Wij sluiten af met de woorden die onze Vietnamese fietstocht begeleider Thang ons gegeven heeft: Tenk you, Hooooland!

Groet en groepshug, Roeland Hillen

Door: Diana Malinowska

Hanoi huilt

Het is zo ver… Onze laatste dag in Vietnam. Vandaag slapen we eindelijk uit en hoeven we niet te haasten. Nadat we onze buikjes weer met een lekker ontbijtje gevoed hebben, gaan wij de drukke stad in met de riksja. De sfeer is eigenlijk voor het eerste keer een beetje depressief door de weersomstandigheden, het lijkt net alsof Hanoi huilt omdat wij moeten vertrekken. Overal brommers met mensen in kleurige regenpakjes en poncho’s. Dikke toeterende auto’s en bussen.

Na de riksja tocht hebben wij een beetje vrije tijd, ik ga met mijn “Plan Moeder” Jacqueline gezellig koffie in een Parijse sfeer drinken en van een heerlijke pannenkoek met banaan en chocolade genieten. Daarna stappen wij nog in de bus om twee belangrijke plekken te bezoeken.

Ngoc son temple

Bekende tempel in het Hoan Kiem meer. Je gaat over de rood geverfde, fotogenieke brug naar de tempel met mooie kleurige reliëfen op de muren van de toegangspoort. Het is fraai van binnen. Er zijn mooie bonsai bomen en een prachtig uitzicht over het meer. Er hangt een speciale sfeer rondom het meer, even weg van de drukte. De daar gelegen tempel is gewijd aan de gouden reuzenschildpad wiens zwaard een rol speelde bij de overwinning op de Chinezen. Er staan bomen rond de tempel waarvan de gigantische luchtwortels over de grond kruipen, een surrealistisch gezicht. Je merkt hier niets van de drukte in de stad…

Vrouwenmuseum

Dit is een heel informatief museum met diverse tentoonstellingen, exposities en foto’s over de oorlog, politiek, geschiedenis en mode. Je kan er veel leren over de betekenis en rol van Vietnamese vrouwen in de samenleving van toen en nu.

Wat ik heb geleerd

Wij moeten altijd blij zijn met wat wij bezitten en wat wij bereikt hebben in het leven. Bevolkingsgroepen in noord Vietnam hebben heel weinig en werken keihard, maar toch zie je overal blije gezichten.
Ik heb ontdekt dat ik echt een doorzetter ben op het gebied van fysieke uitdagingen.

Kept the promise

De belofte van mijn sponsorkind Hiěp, dat hij een dokter wordt. Ik heb tegen hem gezegd dat ik in paar jaar terug kom om te checken of hij “kept the promise”.

Helemaal kapot

Diepte punt: 13km de berg opklimmen. Ik was bij de finish helemaal kapot.
Wij hebben nu 400 km door de bergen fietsen achter de rug. Het was gewoon fantastisch en wel super pittig, maar uiteindelijk was het allemaal de moeite waard.
Wij hebben heel veel schitterende plaatjes gezien, high fives met lokale kindjes “gedaan”, projecten, die Plan Nederland ondersteunt en onze sponsor kindjes bezocht, wij hebben dankzij deze reis echt een verschil in het leven van meisjes en jongens die hier wonen gemaakt.

Hart op de goede plek

Mijn verwachtingen zijn zeker waargemaakt, ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat het af en toe zo onwijs zwaar zou worden, maar wij hebben het allemaal gered, niemand heeft opgegeven. Iedereen heeft ook op zijn eigen manier zijn doel bereikt en net als Roeland heeft gezegd tijdens onze karaoke avond, wij hebben allemaal onze hart op de goede plek.

Ik wil nogmaals mijn familie, vrienden en sponsors, die dit reis mogelijk voor mij gemaakt hebben, hartelijk bedanken. Axidus en Nature’s Pride, het was een eer voor mij om jullie logo’s te dragen!
En mijn lieve team leden, bedankt dat jullie mij zo hartelijk aangemoedigd hebben tijdens de berg opklimmen en voor een geweldige tijd die hebben wij samen doorgebracht! Marianne bedankt voor het speciale kleding stuk, het was echt een eer voor mij om dat te mogen dragen, een bijzondere ervaring!

Door: Karin Bakker

Een tas vol nieuwe ervaringen

Zoals elke ochtend ontmoeten we elkaar fris en fruitig in de ontbijtzaal. Met hier en daar wat kleine oogjes genieten we van een heerlijk Westers ontbijtje en kunnen we zelfs wentelteefjes bestellen! Eenmaal uitgegeten stappen we de bus in om de reis van 250 km richting Hanoi te maken. De plek waar onze reis 8 dagen geleden begon. Eenmaal in de bus worden de filmpjes van gister bekeken en herinneringen van de avond opgehaald. Wat hebben we gelachen, gezongen en genoten. Ondertussen rijden we rustig de bergen uit en zien we het landschap voor de zoveelste keer veranderen. In de bus wordt het steeds rustiger en eenmaal op de snelweg zit iedereen in eigen gedachten. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen beleven we nog een keer, dat zijn er stiekem best wel veel. Tijdens de busreis doe ik een poging ze op te schrijven, alleen schrijven in een rijdende bus is nog best een uitdaging. In gedachten verzonken komen we steeds dichterbij onze bestemming. Vlak voor we Hanoi inrijden begint het alweer drukker te worden met scooters die ons links er rechts passeren en voor we het weten zijn we weer in het hotel van de eerste nacht. We hebben nog een uurtje tijd voordat de streetfood-tour begint.

Streetfood-tour

Voor de streetfood-tour worden we verdeeld in twee groepen onder leiding van Tính en Frank. Eenmaal buiten vallen de eerste druppels al uit de lucht. Wij lopen gewoon door om het eerste echte Vietnamese biertje te drinken: Larue. Door de Franse geïntroduceerd en vanaf 1909 gebrouwen in Vietnam. Daarna gaat de tour verder maar niet voordat we een groene poncho kopen om het weer te trotseren. We komen aan bij Bami Bread in een heel klein keukentje waar we met z’n alle genieten van een Hanoi special. Een panini broodje met paté, varkensvlees, komkommer, wortel en nog een hele boel andere ingrediënten. Het broodje smaakt iedereen heel goed en als de meeste hem al op hebben vertrekken we weer naar de volgende tent. Door de stad lopend vertelt Tính nog wat over Vietnam en het eten. Dan komen we bij een heel klein eettentje waar we voor de deur gaan zitten. Stoelen komen achter de toonbank vandaan en worden van de buren geleend. We gaan nu Che Thap Cam proberen, een Vietnamees dessert gemaakt van kokosmelk, ijsblokjes, groene groente, bonen en pinda’s. Dit is een heel zoet toetje wat je goed doorroert en opdrinkt/-lepelt. Als laatste gaan we nog een hele bijzondere koffie proberen, eierkoffie. Deze wordt gemaakt met eiwit waar hele sterke koffie bij wordt gevoegd en dan roeren maar! Als niet koffie liefhebber vind ik dit ook heel lekker, het is heel romig, een soort cappuccino met een mokka smaakje.

De waterpoppen-show

Als we in de zaal komen staat er een grote bak water in plaats van een podium waar het moet gaan gebeuren. De show wordt begeleid door een orkest met instrumenten die ons niet bekend voorkomen. Ze beginnen in het Engels echter volgt daarna de heel show in het Vietnamees. In het water komen verschillende poppen voorbij, allemaal tot hun middel in het water. Vissen springen erop los, de draken spuwen vuur en de feeën fladderen in het rond. Het is een spektakel waar je afvraagt hoe het kan dat de poppen zo bewegen. Bij het slotapplaus komen er 10 poppenspelers langs de zwarte schermen gelopen. Dan blijkt dat ze de hele show tot hun middel in het water hebben gestaan, hopelijk was het water warm!

Na de show besef ik me ineens, dit is de laatste nacht in Hanoi en de laatste nacht in Vietnam. Daar moeten we nog even van genieten om daarna met een tas vol nieuwe ervaringen richting huis te gaan.

Door: Yolanda Mellegers

Viêt Viêw

De laatste kilometers op de fiets vandaag, geheel gehuld door de wolken van Sapa. De 400 kilometer op de strava teller brengen, daarna de eerste welverdiende verfrissende duik in een riviertje afkomstig uit de bergen. De afsluiter wordt de bonte avond. Ik zeg; laat de dag beginnen!

Eindelijk yoghurt

Uitslapen vanochtend? Het mocht, want we worden om 9:00u verwacht voor onze fiets-warming up, maar zoals in alle aangedane locaties openen de kukelende hanen de dag al vroeg. Het geeft niet, want we hebben zin in de laatste rit. Ook de werklui starten vroeg in Vietnam en de drilboren, hamers en ander getik maken dat iedereen op tijd aan een heerlijk ontbijtbuffet verschijnt. Fris en fruitig en een lichte opgetogenheid voor the last miles…. Of nee, de oh’s en ah’s zijn voor de yoghurt, die eindelijk aanwezig is!

Met je fiets op een trilplaat

Vanwege de drukke bouwgeluiden (economie is booming in Sapa) gaan we direct op de fiets de stad uit. Nattig wegdek dus uitkijken geblazen. Floris, onze gele truidrager van de dag, rijdt direct lek. Niet raar als je het wegdek ziet, we gaan een ochtend trilplaat op de fiets tegemoet… Het attenderen op de kuilen van de weg richting elkaar hoeft vandaag niet, het is een continue gatenkaas op het wegdek. We geinen dat dit stuk weg ooit Unesco werelderfgoed wordt, dit is echt niet te vergelijken met de goede wegen van de laatste 6 dagen.

The last mile

We bobbelen de hele ochtend gestaag naar het dal door de laatste kleine dorpjes, waar de laatste ‘hello’s’ klinken en het afscheid van de fiets al her en der wordt doorgenomen. En voor we het wisten was de Finish aldaar. Een mooie viering met de nodige ballonnen, een geknoopte finishlijn van regenjackjes en uiteraard spuitende bubbels. Wow, dit was het dan, wat een topprestatie van echt iedereen en wat is het voorbij gevlogen! We willen de fiets helemaal niet inleveren, we plakken er nog en week aan en zorgen voor nog meer sponsorgeld. Helaas geen deal, dit was toch echt de laatste kilometer van de totale 400. Persoonlijke eigendommen worden van de fiets gehaald en iedereen neemt op zijn eigen manier afscheid van dit fantastische middel wat voor schitterende herinneringen heeft gezorgd.

Chúc mùrng!

We wandelen rustig richting het riviertje waar een verfrissende duik te wachten staat. Een idyllisch plekje waar we alleen zijn met de mooie natuur en ieder zijn gedachten over deze fantastische ervaring. Als we uit zijn gedobberd, genieten we van de lunch en nemen we gepast afscheid met een groot dankjewel voor onze fantastisch mecaniciens. Voor het fixen van afgevallen kettingen, het verwisselen van lekke banden, het transport van de fietsen en het altijd strak in het gelid staan van de fietsen na elke grote stop. En uiteraard de stop-verzorgers voor het klaarzetten van de duizend banaantjes, de koekjes, rijstwafels, de snoepjes, de sierlijk gesneden ananassen en vele liters water. Chapeau to you all! Of in Vietnamees: Chúc mùrng!

Viêt Viêw

Terug in Sapa maakt iedereen zich klaar voor de bonte avond. Thema Vietnam en om door een ringetje te halen. Maar dat kan bijna niet anders, want een ieder heeft wel de nodige kilo’s verloren. In de straatjes van Sapa wordt druk onderhandeld voor de laatste hoedjes, sjaals, rokjes en andere accessoires. Iedereen verschijnt een voor een in vol Vietnamees ornaat in de lobby. We gaan genieten van een heerlijk diner en alle zangstemmetjes zijn gesmeerd voor de karaoke avond. De Vietnamese carnaval kan beginnen en het Hanoi bier mag eindelijk rijkelijk vloeien.

Door: Jacqueline Santbergen

Het verschil

Sapa is al deels in een wolk gehuld als we halverwege de middag de stad in fietsen. De stemming is goed en iedereen verheugt zich op eigen wijze op het verblijf hier. Hieraan vooraf ging al weer een bijzondere fietservaring.
Ook deze fietsdag plopt de zon ineens op. Na een fotoshoot en het uitzwaaien van onze Vietnamese vertalers startte Petra met de warming-up. Om 08:00 uur stappen we weer op de fiets.

Op weg naar grotere hoogte

In een relaxed tempo verlaten we Lai Chau over een enorme avenue. Links en rechts van ons staan kolossale gebouwen, die er aan de voorkant in ieder geval degelijk en afgewerkt uitzien. Het verkeer is rustig en we fietsen naast elkaar. Er wordt wat afgebabbeld. De stad gaat over in een heuvelachtig landschap. Niet geheel ongemerkt – de klimmetjes doen zich wel voelen – komen we toch op grotere hoogte.

Het nu en het waarom

Mijn gedachten gaan terug naar gisteren: de ontmoeting met de kinderen en hun naasten, de bezoeken aan de projecten, het ritje op de scooter ….
Ook gaan mijn gedachten terug naar mijn waarom van deze fietstocht. Hoe blij ben ik met het “nu”!

En zo heeft iedere deelnemer een eigen waarom. Ons gezamenlijke “waarom” verbindt: fietsen tegen kindhuwelijken. We hebben onze best gedaan om het sponsorgeld op te halen en hebben gisteren gezien en beleefd hoe dat een verschil kan maken.

Belevingen

Wat is het landschap mooi. Zo veel indrukken komen binnen. Beelden, geuren, geluiden, emoties: dit kan je alleen maar beleven. Hoe breng je onder woorden wat je ziet en meemaakt, wat er om je heen en met jou gebeurt?

Het hoogtepunt

En zo komt de lunch toch weer sneller dan gedacht. Hier valt een eerste besluit: 3 kanjers van de groep gaan alle 20 kilometers (10%) van de Hoang Lien Pass doen en zij vertrekken na een snelle hap van noodles. Een half uur later vertrekt de rest per bus naar een vertrekplaats 8 km onder de overgang. Ook die ploeg gaat op weg: ieder op eigen ritme en tempo.
Het collectieve gevoel van victorie is weer groot als iedereen het doel weer bereikt.
Gezamenlijk dalen we af naar Sapa.
Inmiddels is het avond. Sapa is weer de bewoonde wereld, stad van backpackers, en niet alleen “van ons”.

Door: Yvonne en Jenneke

Van Lai Chau naar Na Giang

En dan is het eindelijk zover…..
Vandaag staat de ontmoeting met onze sponsorkindjes op het programma en een bezoek aan twee projecten van Plan in de omgeving van Na Giang.

De ontmoeting

Het lijkt alweer zo lang geleden, dat de aankondiging van “The Hill Tribe Edition Vietnam” op ons computerscherm verscheen. Enthousiast over het project “kindhuwelijken”, en de uitdaging om 400 km te fietsen door de bergen van Noord Vietnam, hebben we ons ingeschreven. De afgelopen maanden heeft iedere deelnemer een sponsorkind toegewezen gekregen. En vandaag is de dag aangebroken voor dat bijzondere moment, de persoonlijke ontmoeting met onze sponsorkindjes.

Tikkertje en zaklopen

Om 6.00 uur gaat de wekker, want om 7.00 uur vertrekken we met de bus richting Na Giang. Ongeveer 10 km voor het dorp, stappen we op onze bikes om nog een paar flinke beklimmingen te trotseren, zodat wij bezweet en in vol ornaat onze entree kunnen maken in Na Giang. Langs de route en in het dorp wordt enthousiast op onze komst gereageerd. Plan Vietnam is rijk vertegenwoordigd en zij vertellen ons alle ins en outs over de projecten in de districten Phong Tho en Sin Ho. We zij vol verwachting om de kinderen te gaan ontmoeten, die buiten met een familielid en tolk op ons staan te wachten. Door de naamkaartjes vinden we elkaar en nog een beetje onwennig wisselen we de eerste woorden. Om de spanning eraf te halen doen we tikkertje en Hollands zaklopen. Dan breekt het moment aan om je eigen sponsorkind beter te leren kennen. Kadootjes worden uitgedeeld en met handen en voeten proberen we elkaar te begrijpen, wat nog best een hele opgave is. Gelukkig hebben we een tolk. De kinderen zijn erg verlegen en misschien ook wat beduusd van wat hen overkomt. Na het maken van mooie tekeningen is het weer tijd om afscheid van elkaar te nemen. We maken nog meer mooie en ontroerende foto’s. Het is een waardevolle en emotionele ontmoeting, waar we maanden naartoe geleefd hebben.

Samen met het voltallige Plan team genieten we van een Vietnamese lunch in het dorpje.
Daarna gaan we op pad naar de projecten van Plan.

Girls rights club

Groep 1 gaat achterop de brommer de bergen in, wat wel 15 minuten tot angst en hilariteit leidt. We worden geweldig ontvangen met thee in de gemeenschapsruimte. In het lesgebouw zitten jongens en meisjes te discussiëren over kindhuwelijken en krijgen voorlichting over hygiëne en voeding. De kinderen moeten in groepjes de voor- en nadelen van kindhuwelijken op kaartjes schrijven, die daarna besproken worden. Daarna dansen we met de kinderen tussen de bamboestokken. Enthousiast worden we weer uitgezwaaid.

Parenting club

Groep 2 gaat wandelen naar een kleuterschool van Plan, die in 2003 gerealiseerd is. Vakkundige leerkrachten geven les en begeleiden de kleutertjes. Het krioelt er van de kleine mensjes van 5 soorten etnische minderheden. Ze zijn net klaar met hun middagslaap en krijgen een bakje noodles. Met grote ogen kijken ze ons aan. Het bellenblazen is een groot succes. Daarna bezoeken we de voorlichting over voeding en gezondheid op een andere plek in het dorp. Een kook workshop met lokale producten laat zien hoe de vrouwen kunnen zorgen voor voldoende voedingsstoffen. Floris, onze fietsgenoot, mag ook even achter het fornuis duiken om een heerlijk potje te koken.

De terugweg op de fiets is een flinke afdaling. De bidons worden gevuld met warm water, bij gebrek aan beter en de helmen gaan weer op. Het wegdek is slecht, dus concentratie vereist om weer veilig bij de bus aan te komen.
Al met al een bijzondere dag met mooie momenten!

Door: Gysèle Brokken

Veertig tinten groen en een gele trui

Voor vertrek warmt het reizende cycleforplan-circus zich op voor de 4de fietsdag. Onder toeziend oog van de Vietnamezen en de bezielende leiding van Petra worden de schouders, rug, heupen en benen los gemaakt. Bidons gevuld? Daar gaan we, een ontspannen etappe van 54 km naar Muong Cha.
Onder de rode met gele banners in de hoofdstraat rijden we Dien Bien uit. Een stoet van wit-zwart-roze wielrenners met in het midden de gele trui. Ieder dag wisselt de gele trui na het avondeten van eigenaar. Ik mocht de eerste dag dit Vietnamese sieraad dragen. Vandaag de eer aan Jurian die zich met gepaste trotse in het veel te kleine shirt heeft gewurmd.

Hello, hello, hello!

De stad uit, op naar de enige echte beklimming van deze dag. Pittig na gisteren, de benen willen niet echt. Maar iedereen komt boven! De beloning van de dag: dansen op de pedalen langs de rivier Da. We fietsen door kleine kleurrijke dorpjes. Uit alle hoeken en gaten klinken kinderstemmen: “hello, hello, hello”. We zwaaien en voelen ons een beetje Willem en Maxima. De streekbussen toeteren het deuntje ‘NOS radio toerflits’ en geven ons ook dat laatste zetje.

Toeters en bellen

Het verkeer in Vietnam is chaotisch. Er lijkt maar 1 verkeersregel te bestaan: kijk zelf goed uit en doe je ding! Dit wordt ondersteund met veel getoeter: als waarschuwing en niet als correctie. En het werkt! Met opgetrokken tenen zie ik op miraculeuze wijze inhaalacties rechts dan wel links goed aflopen. Bijzonder is dat er werkelijk niemand gestresst door raakt. Jammer dat we niet mee kunnen doen, er zit geen bel op onze fiets.

Veertig tinten groen

Onze Vietnamese fietsgidsen zorgen ervoor dat het ons aan niets ontbreekt. Voorafgaand aan de lunch in Muong Cha leert onze gids gids Tình ons een groepsmassage en neemt Tang een kappertje. En dan zijn we klaar voor een spectaculaire busrit (160 km) van 4 uur naar Lai Chau. Rijstvelden, bananenbomen, bergen, koffieplanten en de rivier: veertig tinten groen.

Door: Hinke Veltman

De Pha Din pass – de interne battle met jezelf

Na een nacht geslapen te hebben, die voor bijna iedereen eigenlijk wel wat langer had mogen duren, stapten we weer op de fiets. Hier en daar wat oncomfortabel heen en weer geschuifel op de zadels na de dag van gisteren, begint ook vandaag met gezonde spanning. De Pha Din Pass staat namelijk op het programma. Daarover later meer.

Voor lunch fietsen we zo’n 50 kilometer. En om goed te beginnen starten we direct met een kleine bergpas van 5%, om er even lekker in te komen. Onderweg stoppen we voor een drinkpauze en een mooi foto momentje. We zien mensen druk rijst verplanten in de rijstvelden naast de weg waarop we rijden en krijgen de gelegenheid dat voor altijd vast te leggen.

Pha Din Pass

Na lunch volgt dan toch echt die beruchte pass. Als je de pass Googelt zie je tussen de eerste zoekresultaten de website dangerousroads.com staan. De pass is 1648 meter boven zeeniveau en wordt ook wel de poort tussen hemel en aarde genoemd. Aan de ene kant zie je rotsen en aan de andere kant cliffs. Het stijgingspercentage van de pass is 10% en dat voor 13 kilometer lang. Verder kent de pass een stuk of 8 scherpe haarspeld bochten. Best een uitdaging!

De pass op

Als je dit leest denk je misschien, dat kan iedereen toch… eitje. Niets is minder waar, want wat een drama is die pass zeg. Op de pass kom je jezelf meerdere malen tegen…

Soms heb je een stemmetje in je hoofd die zegt: ‘Als je verstandig bent doe je dat niet en stap je in de bus, er komen nog meer dagen aan die je moet fietsen dus ga nou niet helemaal kapot’ en een ander stemmetje die tegen je zegt: ‘Just do it, ga het in ieder geval proberen en doe nog een klein stukje verder’. Een soort interne battle die in je hoofd afspeelt. Ik luisterde vandaag meer naar het tweede stemmetje, of dat verstandig was zien we morgen wel weer!

In een constant tempo proberen de berg te trotseren, niet te snel schakelen, langzaam maar gestaag omhoog. Bocht na bocht, stijging na stijging. Om de 3 kilometer was een waterpunt om de flesjes bij te vullen en alhoewel de mannen op het waterpunt nagenoeg geen Engels spraken word er ontzettend goed op iedereen gepast. Er werd gecheckt of alles okay met je was en je werd aangemoedigd. Maar alles op jouw eigen tempo.

Onderweg stopt ook regelmatig de bus met deelnemers, die naar de verstandige ikke had geluisterd, om de fietsers aan te moedigen. Als je fietst doen die momentjes zoveel met je. Je gaat helemaal kapot en ziet dan lachende gezichten van mensen die je alles gunnen om de top te bereiken. Zonder al deze aanmoedigingen had ik die top niet gehaald. Het hele team is in een woord fenomenaal!

En dan…

Dan kom je in een super fijn hotel aan, met een overheerlijke douche en voor degenen die dat willen een meer dan welverdiend biertje. We gaan lekker met z’n allen eten en napraten over alle ervaringen van vandaag.
En ik begin langzaam alweer na te denken over de dag van morgen…

Door: Jeanine Eleveld

Griekse tragedie in Vietnam

Na 2 nachten Mai Chau is het vandaag tijd om te vertrekken. Er wacht ons een pittig dagje. De eerste echte klim komt eraan. Na een goed ontbijt, pannenkoeken met banaan en honing, bereidt iedereen zich op zijn eigen manier voor op wat komen gaat.

In vol ornaat stapt iedereen de bus in. Zodra we aankomen, zal er direct op de fiets worden gestapt.

Een prachtige bustocht ligt voor ons. We verlaten het gebied en rijden richting de bergen. Het thuis van de Hmong people. Bewoners die oorspronkelijk uit Mongolië komen en zich hier in de bergen hebben gevestigd. De vrouwen dragen de meest kleurrijke rokken. In rijen werken zij op het land, wat een prachtig plaatje oplevert.

We zijn onderweg naar Son La, waar we de nacht zullen doorbrengen.

Aankomst Moc Chau

Na aankomst met de bus begint iedereen vol goede moed aan de fietstocht. We fietsen ca. 45 km voordat we aankomen bij de start van de klim. Iedereen vult zijn fles nogmaals met water en eet de laatste happen voordat het gevecht met de berg gaat beginnen. Met toch wat zenuwen en spanning in het lijf gaat iedereen voor zichzelf op pad.

Het kost…veel…energie, inspanning, gevloek, innerlijke zoektochten naar de motivatie, doorzettingsvermogen en nog zoveel meer.

De berg

Los van elkaar begint ieder aan zijn tocht de berg op. En na alle instructies en waarschuwingen weten we dat we vooral niet te hard van stapel moeten gaan. Rustig beginnen, de energie verdelen, schakelen…veel schakelen en je ritme vinden. Proberen je cadans te vinden en te houden. Dan moet het lukken!

En velen lukt het! Sommigen met enig gemak, anderen met meer moeite, sommigen met gevloek. Evenzoveel stappen onderweg een paar keer af om kort daarna hun weg weer te vervolgen. Enkele staken het gevecht met de berg…het is teveel gevraagd. Er wordt goed naar het lijf geluisterd!

En enkele stappen af en vervolgen hun weg lopend. Hiervan ben ik er één. Het is zwaar, heel zwaar. Mijn kortademigheid legt het af tegen deze klim. Helaas… met veel pijn moet ik toegeven het fietsend verder niet te redden. Samen met Marianne vervolg ik de weg te voet. We hebben 1 missie… NIET in de bus stappen! En dat hebben we gered… na 5 km de berg op lopen, bereiken we het eindpunt.

Iedereen heeft het gered…iedereen op zijn eigen manier! En allen met veel respect!! Trots op alle groepsgenoten… helden zijn het!!

Na de berg nog 45 km naar Son La, waar we neerdalen in een heerlijk hotel met welverdiende douche en een heerlijke diner!

Lange dag, een dikke 90km en een eerste pittige klim verder, stort iedereen straks in zijn bedje. Het was een ervaring om niet te vergeten!

Door: Sarah Dolstra

De kop is er af!

Voor de meesten begon de dag na een korte, roerige nacht in de prachtige, maar gehorige homestay. De laatste keer dat ik met zoveel dames op een kamer sliep was waarschijnlijk tijdens kamp op de middelbare school. Gelukkig konden we rustig wakker worden met een kopje koffie en ontbijtje, verzorgd door onze gastdame.

En toen was het moment daar, voor het eerst op de fiets! Wat hebben we hier naar uitgekeken. In Nederland hebben we individueel flink getraind, vele uurtjes in de sportschool doorgebracht en gezamenlijk drie fietsclinics gevolgd. Alles in de hoop om ons fysiek voor te bereiden voor deze uitdaging.

‘Warming-up’ fietstocht

En een uitdaging was het… Deze ‘warming-up’ fietstocht in de omgeving van Mai Chau begon rustig over glooiende wegen, maar al snel kwamen we de eerste beklimming tegen. Een kilometer met 10% stijging, klinkt goed te doen, maar hier schrokken we toch even van! De warmte, de luchtvochtigheid, de helling; hier hebben we toch niet zo goed voor kunnen trainen in Nederland. Met flink veel gehijg kwamen we boven. Onze inspanning werd gelukkig ruim beloond doordat we hierna off-road gingen, dwars door de rijstvelden. Wat was dit geweldig, Vietnam op z’n mooist!

Gelukkig hielden we onderweg regelmatig pauze, een momentje waarin onze begeleiders ons flink in de watten legden. Elke keer konden we onze bidon weer vullen met water en stond er een tafel vol snacks en vers fruit voor ons klaar, heerlijk! Ook de lunch was uitstekend verzorgd en gelijk een momentje om op te laden voor de kilometers die nog moesten komen. Onderweg hebben we nog een spontane stop gemaakt op een lokale markt. We keken vol bewondering naar de kleurrijke kraampjes met groente en fruit, vlees en allerlei andere producten. De lokale bevolking keek op hun beurt vol bewondering naar ons.

Let’s roll!

En de dag was nog niet klaar. Toen we om 16.00 uur terugkwamen in onze homestay, was het eerst tijd om bij te komen en te douchen. Om 18.00 mochten we ons melden voor een echte kookles. Onze gids Tình demonstreerde hoe de Vietnamese loempia’s (gefrituurde en verse variant) gemaakt worden en meteen daarna mochten we onze eigen handen vies maken. Rollen en eten maar!

Wat mij het meest zal bijblijven van deze eerste fietsdag van ruim 70 kilometer zijn de vele indrukken. Het betoverende landschap, de vriendelijke mensen, de lachende kinderen die ons toeroepen, de vele gaten in het wegdek, de verschillende dieren onderweg, het oorverdovende getoeter van inhalend verkeer, de intens groene rijstvelden, het warme zonnetje wat doorbrak en de saamhorigheid en gezelligheid in de groep. Wat een dag!

Door: Brechje Glass

Een ontmoeting met Plan Vietnam, vreemdgaan-soup en DE FIETS

Na een goede nachtrust begint onze tweede dag in Vietnam met een heerlijk ontbijt. Vers fruit, gebakken eieren, broodjes en natuurlijk zoete Vietnamese koffie met gecondenseerde melk. Onze buikjes zijn weer gevuld.

Bezoek aan hoofdkantoor Plan Vietnam

In de ochtend staat een bezoek aan Plan Vietnam gepland. We worden hartelijk onthaald op het hoofdkantoor in Hanoi. Met veel belangstelling luistert de groep naar de directeur van Plan Vietnam die uitlegt wat zij precies doen en welke projecten er lopen. Zoals een indrukwekkende uitleg over een project om de toekomst van straatkinderen te verbeteren.
In dit filmpje meer over dit bijzondere project.

Kansen op de arbeidsmarkt

Daarna is het tijd om een bezoekje te brengen aan het College of Urban Works Construction. Een technische school voor jongeren van 14 – 24 jaar. Plan Vietnam is op deze school betrokken bij het Construction Vocational Teachers’ Training School-project. Dankzij dit project kunnen jongeren uit afgelegen gebieden toch een opleiding volgen om zo hun kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Wij nemen een kijkje in een klas waarbij studenten les krijgen in ‘life skills’. Bij binnenkomst zijn de studenten net bezig met een groepsopdracht in time management. De jongeren, allemaal gekleed in een grijze overall, zijn druk aan het discussiëren en lijken niet onder de indruk van een stel westerlingen. Tot slot ontmoeten wij nog een aantal studenten in een praktijklokaal. Hier zien we jongens én meisjes druk aan het werk: lassen, metaalbewerking en technische tekeningen worden gemaakt. Erg bijzonder om het project van dichtbij te mogen zien.

Vreemdgaan in Vietnam

’s Middags voor de lunch genieten we van een overheerlijke Vietnamese rise noodle soup. Rijst en rijstnoodles zijn hier enorm populair, zo zegt men hier: een maaltijd is niet compleet zonder rijst. Voor Vietnamese mannen wordt rijst vaak vergeleken met hun vrouw: je kan niet zonder haar. Rijst zogezegd is de vrouw van een maaltijd, rijst noodles daarentegen, worden gezien als de maîtresse. Als een Vietnamees zegt dat hij zegt dat hij rice noodles heeft gegeten, dan weet je dus hoe laat het is.

De eerste kennismaking met de fiets

Na vier uur rijden komen we in ons guest house aan in Mai Chau. We slapen tussen de rijstvelden in een prachtig houten huis op palen. Hier maken we kennis met het belangrijkste element van ons avontuur: de fiets. De fiets waarmee we de komende 7 dagen ruim 400 kilometer af zullen leggen. Gaat het mij lukken de steile bergpassen te beklimmen? Hoe ga ik de zadelpijn ervaren? En hoe ga ik het fietsen met 37 graden trekken? Ik ben benieuwd. Hoe dan ook, het gaat een bijzonder avontuur worden!
De eerste indrukken zijn erg goed, de sfeer in de groep is geweldig en ik niet wachten om morgen eindelijk te gaan fietsen. Kom maar op!

Door: Floortje Visser

Langzaamaan verzamelen zich steeds meer gespannen gezichten in vertrekhal 3 van Schiphol. Dit is het moment, nu gaat het echt gebeuren, na bijna een jaar van voorbereiding. Het voelt de hele dag alsof ik voor iemand anders de koffer heb ingepakt en iemand anders uit ga zwaaien. Zelfs tussen alle gespannen medefietsers, voelt het nog steeds onwerkelijk dat het avontuur nu echt gaat beginnen.

Er wordt nog even een groepsfoto gemaakt en sommige deelnemers nemen nog afscheid van geliefden en familie. We reizen met het vliegtuig via Istanbul naar Hanoi, een behoorlijk lange vlucht, waarbij er erg weinig wordt geslapen.

Drukte in de stad

In Hanoi worden we opgewacht door Tình, één van de begeleiders voor de komende dagen. In de busrit naar het hotel vertelt hij over de stad en komt met wat leuke weetjes. Bleke gezichten en rode wangetjes staren naar buiten. Ik verwonder me over de drukte in de stad, de chaos, kippen in de berm van de weg, een vader en een moeder op een scooter met hun twee kleine kinderen tussen zich in. Tình vertelt ondertussen dat er 7 miljoen mensen in Hanoi wonen en dat er maar liefst 6 miljoen scooters rondrijden. Zo te zien zijn ze vandaag allemaal op pad, er wordt veel getoeterd en de ene na de andere ‘bijna-botsing’ volgt elkaar voor mijn gevoel op.

Welkomstdiner

Na even kort opfrissen in het hotel, gaan we op weg naar een restaurant om iets te eten. Ondertussen worden we door het team van Plan Nederland toegesproken en krijgen we ook wat tips van Tình als het gaat om de gedragsregels in Vietnam, handig om te weten hoe je iemand bijvoorbeeld de hand moet schudden!

Steeds meer begint het besef te komen dat we overmorgen dan toch echt gaan fietsen. Eén van de grootste uitdagingen van mijn leven staat te wachten. Ik kijk er onwijs naar uit, maar stiekem is het natuurlijk ook best een beetje spannend…!
Zullen de maanden van trainen en onze ritten door het Hollandse sneeuwlandschap voldoende blijken te zijn?

Door: Marianne

De laatste keer voor vertrek…

Op 11 juli 2016 is de Cycle for Plan informatieavond over Vietnam in Groningen. Gelijk ben ik enthousiast en dit lijkt mij een mooie uitdaging voor 2017.

De komende maanden staan in het teken van acties bedenken om geld op te halen, fiets kopen en gaan trainen. Al snel blijkt dat door je verhaal te vertellen, mensen heel welwillend zijn en enthousiast worden om te doneren.
Maar daarnaast heb ik ook twee dingen gemaakt om te gaan verkopen. Woonkettingen en kandelaars in de vorm van een huisje. Onder het mom ‘koop een huis voor een beter thuis’. Het is allemaal erg succesvol. Ik werk als interieurstylist bij Kruit en Kramer, een grote meubelwinkel in Groningen. Ze verdubbelden al het geld dat onder collega’s is opgehaald. Geweldig!
Alle donaties groot en klein zijn overweldigend geweest.

Het trainen was voor mij, als niet sportieveling, de grootste uitdaging. Vooral de tijd vinden om op de fiets te springen was moeilijk. Als werkende moeder van twee kleine dametjes en een grote verbouwing in huis, was de tijd soms erg schaars. Gelukkig had ik een vaste route naar het werk. Dat is 10 km heen en 10 km terug. Ik heb heel veel lol gehad op de gezamenlijke trainingen van Plan. Leuk om elkaar een beetje te leren kennen op deze dagen. Helaas was het elke training matig weer. Alle slechte weersomstandigheden zijn voorbij gekomen. Keiharde wind, sneeuw, ijs en regen.
En wanneer heb je genoeg getraind? De laatste twee maanden mocht ik in de Sportschool in Haren overwinteren. Dat was super. Spinnen en cardio voor meer kracht en conditie.

Na deze lange periode van trainen, fondsen werven en voorbereiden is het aftellen begonnen.
Voor mij begint dat in de laatste week voor vertrek.
De week waarin je alles voor het laatst doet:

Donderdag had ik de laatste Rabiës vaccinatie.
’s Avonds de laatste training op de sportschool. Nog even vlammen met de benen!

Vrijdag de laatste werkdag. Zo’n dag die voorbij vliegt. Je bent er wel en doet je best, maar zit met je hoofd ook al een beetje in Vietnam. Alle succes wensen meenemen. En flink zwaaien bij het weggaan.

Zaterdag de laatste boodschappen. Alles op tafel om te zien of ik toch nog wat mis.

Maandag lekker vrij geweest en de rugzak gepakt. Met backpacken heb ik nooit zoveel meegenomen! Al die fietsspullen en kleding. Ik ben er klaar voor!

Dinsdagochtend 6.49 wakker. Vandaag gaat het gebeuren. Als ik de krant opensla staat daar nog een mooi artikel over mij en onze reis. Een half jaar aan voorbereidingen en eindelijk is het dan zover. Vanmiddag om 12.30 naar Schiphol.
Ik kan niet wachten!