Volg onze fietsers in Guatemala (groep 1)

Girlpower

Door: Gysèle Brokken

Mag ik naar huis?! Waar zijn we aan begonnen?! De dag start met een veiligheidsspeech van Plan
Guatemala om 8:00 uur in het hotel in Guatemala-City. Werkelijke alles is hier gevaarlijk: reizen,
eten, de natuur, de mensen en zelfs bewegen. Een beetje lacherig en onder de indruk stappen we in
de busjes om het eerste project te bezoeken.

Het project van Plan concentreert zich op de empowerment van meiden in de rurale gebieden. De
verschillen zijn daar het grootst, de hulp het hardst nodig. Tegenover ons zitten op een rijtje 10
meiden ons verlegen aan te kijken. Zij gaan aan ons uitleggen wat zij (en ook hun ouders en hun
community) hebben geleerd. Dat is een eerste overwinning voor hen. De meiden spreken in het
openbaar, er wordt naar hen geluisterd! Ze hebben tekeningen gemaakt waarin ze uitleggen wat er
veranderd is voor hen zelf: meer zelfvertrouwen, kennis over hun lichaam, dat hun stem telt en ook
de vriendschap die er onderling is ontstaan.

Wanneer ik vraag of het ook lukt om het geleerde in praktijk te brengen, wordt het stil. Tja.. dat is
het moeilijkst van allemaal. Het lijkt zo eenvoudig: opkomen voor jezelf. Deze meiden doen het, in
kleine stapjes, steeds beter. Ik ben zo trots op ze!

We gaan NIET naar huis!!! Morgen gaan we echt fietsen, vandaag hebben we gezien waar we het
allemaal voor doen.

Natte voeten, enzo…

Door: Geertje Gloudemans en Jacoline Vavier

Vandaag stond in het teken van twee dingen: de ontmoeting met onze sponsorkinderen en… regen,
regen, regen tijdens een korte maar toch erg pittige etappe.

Zo warm en zonnig als het gisteren was met een knalblauwe lucht, zo mistig begon deze dag. Eerst
gingen we het stuk downhill van gisteren met de bus weer omhoog. Toen we eenmaal boven op het
asfalt op de fiets stapten en verder (omhoog) konden, begon het al te miezeren. Het waren een paar
lange klimmen, met flink steile stukken erin. Op die stukken bleven we in ons hoofd herhalen dat er
echt wel een einde aan die klim zou komen en dat was ook iedere keer weer zo. Al moesten we het
soms wel erg vaak herhalen voor het ook daadwerkelijk zo was, dus….

Na zo’n 35 km stond de lokale crew ons op te wachten met wederom een heerlijke lunch, die we
onder een provisorisch vastgemaakt zeiltje hebben genuttigd. We hebben ons op het toilet van een
tankstation, en sommigen in de bus, zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd om te kleden,
zodat we weer een beetje droog en warm werden. Vanuit daar gingen we namelijk direct door naar de
community waar we onze sponsorkinderen zouden ontmoeten.

En jee… ook dat was weer súper bijzonder! Ze hadden alles uit de kast gehaald om ons een mooie
ontvangst te bieden. We werden werkelijk onthaald als vips, compleet met fanfare, kregen een paar
mooie speeches en er werd zelfs gebeden als dank voor onze komst. Hilarisch was dat wij als
Nederlandse reuzen gevraagd werden om voor hen te dansen.

Via een tolk mochten we een half uurtje met het gezin van onze sponsorkinderen praten en de
cadeautjes geven die we voor ze mee hadden gebracht. Het was mooi om te zien wat de mensen
allemaal van ons wilden weten, over het weer bij ons, ons eten, et cetera, et cetera. Terwijl wij deze
gesprekjes hadden, gingen andere deelnemers bekijken wat Plan hier tot stand had gebracht. De
lokale jongeren leren er een eigen bedrijfje te runnen en hoe ze vervolgens een economische keten
met elkaar tot stand kunnen brengen. Super!

Daarna deden we nog een grappig spel met alle kinderen van de community en natuurlijk kregen we
ook hier weer lekker eten aangeboden, waar een aantal vrouwen de hele dag aan hadden gewerkt.

Bij aankomst in het hotel waar we twee nachten geleden waren bleek dat we toch naar een ander
hotel moesten (er gaat hier weinig zoals het vooraf gepland is). We kropen allemaal dus maar weer in
de bus, hihi. Het hotel waar we nu zitten is wel weer erg mooi en gelukkig kunnen we hier onze natte
en vieze kleren wassen.

En nu maar hopen dat het morgenvroeg droog is, want morgen staat de zwaarste etappe op het
programma. Wel alweer zin in!

Busje komt zo…

Door: Yvette & Wouter

Zondag 2 februari begon druilerig; iedereen hoopte dat dit gedurende de dag zou veranderen. Na de warming-up, verzorgd door Romy en Chantal, begonnen we aan een tocht naar beneden. Gelukkig moesten we onderweg even stoppen om ons alsnog in te smeren met zonnebrandcrème. Dit was het begin van een zonovergoten dag!

De weg naar beneden was bonkig, rotsachtig, met stukken gravel en plassen. Na een stukje fietsen zat iedereen al onder de modder en gravel. Schoon naar beneden komen was geen optie. Onderweg fietsten we langs indrukwekkende uitzichten. Na ongeveer 33 km kwamen we aan bij de brug over de rivier van Chixoy, waar ons een heerlijke lunch te wachten stond.

Daarna de klim… naar het plaatsje Uspantan. 29 km lang 15% klimmen. Vooraf werd gezegd dat we daar twee uur voor zouden hebben. Vanaf half drie zou het busje mensen gaan oppikken die het niet zouden gaan halen, omdat we nog een stuk met de bus naar het hotel moesten. Niemand wilde de bus in, dus dat werd bikkelen. De klim begon direct, de zon scheen inmiddels volle kracht dus warm was het wel.

Onderweg stopten we een paar keer om het mooie uitzicht te bekijken en wat water te drinken. Elke kilometer was weer een overwinning. Op een gegeven moment zagen we op ons horloge dat de bus bijna zou gaan rijden. Doorzetten dan nog maar even en een tandje sneller fietsen. Opeens was daar een afdaling, wat lekker zeg! En aan het einde van de bocht stond daar de crew op ons te wachten! We hadden het gehaald! Niet opgepikt door het busje!

We werden getrakteerd op ijs en bier. Tijdens de tocht naar het hotel werd de bus werd omgetoverd tot partybus: meezingen met Nederlandse muziek!

Nog mooier dan gisteren

Door: Maxime Hartman & Natasja Heuts

De tocht van vandaag nog mooier dan die van gisteren? Jazeker!

Na het succesvol volbrengen van een zware fietsdag gisteren, begonnen we vandaag met een amicale warming-up van Roeland en Aad. Ook vandaag was ‘ain’t no mountain high enough’ weer de realiteit, met als extra special effect mul zand…

Na een afdaling volgde een klim waarvan onze mountainbikes gingen steigeren. Maar de erehaag bovenaan de berg maakte alles weer goed. De sfeer zit er nog steeds goed in!

Het laatste stuk van de rit richting Chichicastenango was prachtig! Aan de lachende en enthousiaste kinderen langs de weg werden high fives uitgedeeld en uiteindelijk bereikten we na een laatste klim onder de stadspoort door Chichicastenango.

De dag werd afgesloten met een stadstour door onze gezellige spraakzame gids. Volledig op de hoogte van de Mayacultuur werd dag 5 afgerond!

Liefs, Maxime en Natasja

We roepen alle lokale en internationale goden op

Door: Roeland en Aad

Opvallende ochtend. Voor het eerst waren velen te laat voor het ontbijt. ‘The day after’ zullen we maar zeggen. Om 8 uur de bus in voor een korte transfer. Natasja en Maxime hadden van ons met liefde het ‘warming-up’-stokje gekregen. Rekken, strekken en in de kring op elkaars schoot. Weer eens wat anders.

Vervolgens doen we 3 uur over de eerste 15 km. Een veldslag. Alle lokale en internationale goden zijn opgeroepen om de beklimming van vandaag te volbrengen. Na gisteren dachten we dat we het ergste hadden gehad. Niets is minder waar. Een dirt road die bijna niet beloopbaar is gaan fietsen is een ware uitputting. Sommigen vlogen uit de bocht en anderen belandden in de goot. Wij noemen geen namen maar de pleisters zijn in ieder geval op. Onderweg door vrij veel dorpjes gefietst. De scholen gingen net uit dus er waren heel veel kinderen onderweg. Mooie koppies, veel ‘high fives’ hoewel dat eigenlijk niet kon gezien de moeilijk begaanbare paden. Er staan opvallend veel huizen in aanbouw. Stevig van steen maar vaak nog met ijzeren wapening die uit het dak steekt voor een toekomstige extra verdieping. De roest doet in de tussentijd z’n werk…

De lunch was geweldig voor elkaar zoals altijd. Een pluim voor onze koks! Het uitzicht op het langverwachte Lake Atitlan werd wat geblokkeerd door de mist. De waanzinnige vulkanen eromheen komen vast morgen tevoorschijn. Ze houden het spannend bij Plan. Halverwege hadden we een goed georganiseerde oversteek over de Pan American Highway, dus even 1,5 kilometer uitlaatgassen snuiven. Toen de beloofde afdaling die stiekem toch weer wat klimmetjes in zich had.
Na een korte break volgde de echte afdaling naar het meer. Het ging volle bak naar beneden richting ons sfeervolle hotel in Panajachel. Wat is dat afdalen waanzinnig vet. Grotendeels nieuw asfalt is erg prettig.

Douchen, wassen en even chillen. Daarna over de markt richting het meer, waar helaas niet in gezwommen kan worden. Te vervuild door de vulkanen, naar men zegt. De zonsondergang moet betoverend zijn. Echter niet voor ons. Er is helaas bewolking, maar de Corona’s, Mojito’s, Piña Colada’s en nacho’s smaken er niet minder om. Het was weer een geweldige dag met extremen. Dankbaar om dit avontuur mee te mogen maken want zo voelt het; als een avontuur. De avond sloten we af in een gezellig restaurant. Weinig alcohol en vroeg naar bed, want morgen wacht ons weer een zeer zware beproeving. Wij kunnen niet wachten…

Steil, steiler, steilst!

Door: Josette Voskuilen

Deze ochtend: gespannen gezichten, gezellig geklets (zenuwen?) en tegen 8:45 uur klaar voor vertrek. Vanuit ons hotel sprongen we direct op de fiets. Wat een luxe, een keer geen transfer. Wel voor vertrek even de warming-up van Gysele en Eva. Dat betekende: de lachspieren losmaken en na een oefening voor de buikademhaling ZEN op de fiets stappen.

Als een mooie slinger fietsten we het dorp uit met uitzicht over Lake Atitlan en de vulkanen. Wat is Guatemala toch mooi. En een tikkie onvoorspelbaar, want de afdaling bleek opnieuw een paar klimmetjes te hebben. Hoe kan het ook anders? We zijn er inmiddels aan gewend en gelukkig onze benen ook. Iedereen is met de dag sterker geworden, mooi om dit te zien.

En toen was het moment daar… De steilste klim van de week kwam snel naderbij. Hoe erg zou ie zijn? Gelukkig geen tijd om er lang over na te denken. Gaan en stoempen maar! Al slingerend over de weg om de steilheid eruit te halen, kropen we naar boven. Sommigen letterlijk, want het begin was zo steil dat het niet vanzelfsprekend was dat je op de fiets kon blijven zitten. Het werd soms letterlijk vallen, afstappen, stukje lopen of gewoon uithijgen, opstappen en weer doorgaan. De omgeving, de muziek en de aanmoedigingen onderling hielpen ons ook om door te gaan en ieder is op eigen kracht en zijn of haar manier boven gekomen. Wat een toppertjes allemaal!

Na een korte break met voldoende lekkers om de energievoorraad weer aan te vullen en een fotomoment vervolgden we de route. Als beloning voor het klimmen kregen we een paar laatste kansen om van een mooi uitzicht op Lake Atitlan te genieten. Vette glimlachen, stralende blikken, iedereen een soort van hyper.

Dat er vervolgens ‘verrassend’ genoeg toch een paar klimmetjes in zaten, namen we voor lief. Want ons stond nog slechts een lange afdaling van ruim 35 km (met topsnelheden van > 80 km/uur) en een verkoelend zwembad te wachten. Wat een dag!